Նիկոլը գրում է.
«Երեք համերգ, տասնյակ հազարավոր հանդիսատես»։
Թվեր, որոնք ներկայացվում են իբրև կյանքի և խաղաղության ցնծություն։ Բայց իրականում դրանք ընդամենը ապացույց են, թե որքան հեշտ է ժողովրդին մխիթարել պատրանքներով։
Երբ պետությունը կանգնած է ճակատագրական փորձության առաջ, իսկ հասարակությունը իր իսկ աղետի նկատմամբ անտարբեր է, ամենամեծ վտանգն այն է, որ կեղծ ուրախությունը վերածվում է պետական քաղաքականության։ Երգն ու պարը, որն այլ նորմալ պայմաններում կարող էին համարվել առողջ կյանքի արտահայտություն, ներկայիս իրավիճակում ոչ թե կյանք են խորհրդանշում, այլ իրականությունից փախուստ։
Եվ հենց այդ փախուստն է Նիկոլը փորձում ներկայացնել իբրև ժողովրդի կամք, իբրև խաղաղության հաստատում։
Այսինքն՝ ողբերգությունն անվանվում է երջանկություն, պարտությունը՝ հաղթանակ, մոռացությունը՝ վերածնունդ։
Արմեն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ