Ամառը կիզակետում է: Ես բարձրանում եմ տանիք և, քաղաքականացված հեռադիտակս տեղադրելով հարևան Նշանի ալեհավաքի ծայրին, հետևում եմ Օվալաձև դահլիճի անդամների հանգստին:

Երևանյան զինված ապստամբության գործընթացը, ի զարմանս շատերի Հայաստանում և նրա սահմաններից դուրս, շարունակվում է արդեն երկրորդ շաբաթը։ Բնականաբար, մեր հասարակության, ինչպես նաև միջազգային հանրության համար, որ նման դեպքերում ավելի շատ սովոր են կտրուկ գործողություններ ու հանգուցալուծումներ տեսնելու, բավականին տարօրինակ է, որ այս գործընթացը ձգվում է, և հեռանկարներն էլ կարծես հստակ չեն նշմարվում։

Այս հոդվածաշարը մեզ օգնեց գտնելու համախոհների մի մեծ բանակ, որոնց հետ խորհրդակցելով ու համագործակցելով կփորձենք համատեղ ուժերով ուղիներ փնտրել՝ Հայաստանը տնտեսական ու քաղաքական այս ճգնաժամային իրավիճակից դուրս բերելու համար:

Փաստորեն, իշխանություններից 7-8 ժամ պահանջվեց, որ շոկից դուրս գան (իրականում այդպես էլ դուրս չեն եկել) և հասկանան, թե ինչպես են իրականությունը մատուցելու։

Հայտնի իմաստություն է՝ մարդը պետք է ծերանա հնարավորինս մաքուր ձեռքերով և հանգիստ խղճով։ Մարդը, առհասարակ, բայց ոչ Հայաստանը ելուզակող, կենսաբանորեն արդեն զառամյալ, սակայն հոգով և մտքով վառվռուն մի անմեղսունակ պատանյակ՝ Էռնեստո Էռնեկյանը (ԷԷ), ում սիրտը կամենում է կործանել սեփական նախնիների հայրենիքի մի հատվածում շքացող կառույցը։

Եվրոպայի կենտրոնում գտնվող Ավստրիայի Վիեննա մայրաքաղաքից մինչև Իսլանդիայի Ռեյկյավիկ մայրաքաղաք տարածությունը շուրջ 3 հազար կիլոմետր է, գրեթե այնքան, որքան Երևանից Վիեննա։

1914-15 թվականներին հայերը Սարիղամիշում ռուսներին փրկեցին պարտությունից՝ պաշտպանելով ռուսական կայսրության աշխարհաքաղաքական շահերը հարավից ու հենց դրա համար էլ հատուցում ստացան՝ ցեղասպանության տեսքով:

Երբեք չգիտակցեցինք, որ «պատմության արդյունքը աշխարհագրությունն է» և պատմության հաղթական դիտակետից պետք է նայել ապագային, հակառակ պարագայում, իրադարձությունների չարագույժ բերումով, կարող է չափազանց շատ բան, գուցե ամեն ինչ տանուլ տրվել, ինչպես եղավ մեր ժողովրդի դարերի և ոչ այնքան հեռավոր անցյալի ավելի քան ողբերգական պատումներում։

Բացեք անկախության տարիների հայկական մամուլը և ամենուրեք Կարսի պայմանագրի կապակցությամբ կկարդաք բոլշևիկներին խարազանող հոդվածներ: Ասեմ, որ մենք սիրում ենք սևեռվել մի հարցի վրա, չնկատելով, թե ինչ քաղաքականություն են վարում հետբոլշևիկյան Ռուսաստանի կառավարողներն այդ նույն հայկական հարցում: Ասել կուզեմ, որ այսօրվա ռուս կառավարողը թեպետ տոմսով բոլշևիկ չէ, բայց հայերիս տարածքների նկատմամբ հոգով բոլշևիկյան քաղաքականություն է վարում:

«Էլեկտրոստանդարտ» ԳՀԻ-ի լաբորատորիայի վարիչի պաշտոնում էր աշխատում տաղանդավոր կոնստրուկտոր Ռուբեն Հայկի Հովսեփյանը, որ պատմել է հետևյալը. -1945 թվականի ամռան մի գեղեցիկ օր հայրս՝ գնդապետ Հայկ Հովսեփյանը, ոգևորված տուն եկավ. «Վաղը գնում ենք Կարս, ինձ նշանակել են Կարսի զինվորական պարետ»: