Մարդու աստվածատուր առաքելությունը, կյանքի իմաստը եւ մխիթարությունը ամփոփվում է ժառանգի՝ իր երեխայի մեջ: Ի վերուստ օրհնյալ են բոլոր երեխաները, հետեւաբար՝ նաեւ նրանց ծնողները, անկախ նրանց սոցիալական պատկանելությունից ու գործունեության տեսակից: Երեխա մերժողը մերժում է բուն մարդկությունը, նրա հարատեւելու անմիջական ձգտումն ու իրավունքը:
Հայերիս համար, դարեր ի վեր, առավել քան հրատապ է եղել երեխաներ ունենալու պահանջը - մեր փոքր ածուն զորացնելու, մեր ընտանիքներն ամրապնդելու, մեր կենսական ուրախությունը բազմապատկելու հետեւողությամբ: Աստծո դրոշմը կա յուրաքանյուր երեխայի, առավելս հայ մանկան վրա: Թող այդպես մտածի յուրաքանչյուր ազգի ժառանգորդ:
Որեւէ արգելք՝ ձեւական, կրոնական թե սովորութային, չի կարող գերակա լինել ծնված երեխայի եւ նրա ծնողների մարդկային իրավունքի վրա: Բարի եւ առողջ հոգու տեր են բոլոր նրանք, ովքեր իրենց սերունդն են լույս աշխարհ բերում՝ չվախենալով դժվարություններից, գրված ու չգրված օրենքներից: Երեխան վեր է ամեն մի օրենքից ու կարգից, նա ինքն օրենքն է, իսկական ավանդույթը եւ կյանքի առաջմղիչ ուժը:
Հայի սերնդագործությունը սխրանքի է հավասար, հատկապես հիմա: Սերնդագործությունը սուրբ է:
Նա, ով իր սեւ մաղձն է թափում ծնված երեխայի առիթով՝ հանուն իր գարշելի նպատակների, նա մանկամերժ է, իսկը՝ մանկատյաց:
Մանկամերժը վատթար է մանկապիղծից,- թեեւ ոճիրները չպետք է համեմատել,- նա սատանայի հետեւորդ է:
Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ