Զարմանում եմ, որ այսօր դեռևս կան մարդիկ, որոնք Զելենսկիին համարում են ազատության մարտիկ։ Ի դեպ, «Մահ կամ ազատություն» կարգախոսի հեղինակները երբևիցե այդ կարգախոսով չեն առաջնորդվել։

Երեկ, ԱՄՆ-ում տեղի ունեցավ իմ կարծիքով, Զելենսկու վերջին հանդիպումը ՈՐԵՎԷ ՄԵԿԻ ՀԵՏ։

Ամեն դեպքում, Զելենսկին գնացող նախագահ է, որն, ըստ էության, այլևս չունի նախկին իշխանությունը։

Հայաստանն աստիճանաբար դառնում է ավտորիտար համակարգ ունեցող կամ իդեոլոգիկ երկիր:

Ձմռան վերջին օրն է։ Հայաստանում ձմեռը ասոցացվում է դժվարությունների, ձախորդ օրերի հետ, Ջիվանին ասել է․ «Ձախորդ օրերը ձմռան նման…»։

Գործող վարչապետի առաջարկին՝ սկսել քննարկումներ «Իրական Հայաստանի» գաղափարախոսության շուրջ, պետք է արձագանքել՝ սկսելով զանգվածային պրոցես։ Սա փայլուն հնարավորություն է միասնական պլատֆորմ ձևավորելու համար...

Նորից, ինչպես 44-օրյա պատերազմի վերջին օրերին, հերթը հասավ 20-30-հոգանոց խմբերին: Նիկոլն էլի մի «գառլախություն» անելու է: Նա հրաշալի պատկերացնում է, որ իր իրական վարկանիշով հիմա, իր պատկերացրած արդյունքներով, ոչ մի հանրաքվե չի կարողանալու իրականացնել: Էսպես մանր-մունր խմբերի (պարտադիր՝ ծիգռովկա հագած) անվան տակ կարծիք է ձևավորելու, թե իբր իր «գաղափարականը» ժողովրդի համար ընկալելի, ընդունելի է, բայց էն նախկինները չեն ուզում, որ «իրական» Հայաստան, խաղաղության խաչմերուկ լինի:

Պատերազմները ռեսուրսների համար են՝ շարունակ կրկնվող միտքս, երբ խոսում եմ պատերազմների մասին: Սրա ընկալումը խորությամբ շատ կարևոր է: Սրա ընկալումը հանգեցնում է որոշակի վարքագծի, որի դեպքում հնարավորություն կունենանք դուրս գալու ռեսուրս-պետություն լինելու ճիրաններից...

Ֆրանսիայի դեսպանը ֆրանսիական «Պատվո լեգիոնի շքանշան»- ին արժանի գործ է անում: Հո չէ՞ր ասելու` գիտե՞ք, տարանք Պրագա, գիքորին քաշեցինք, որ «Տեֆալն» Ադրբեջանում միլիարդանոց կոնտրակտի տեր դառնա:

Ես մնում եմ նույն համոզման, որ Բաքվի բռնապետը երբեք չի գնա ՀՀ-ի հետ խաղաղության։ Կա երկու ճանապարհ։