Գույներից միայն մեզ մնաց սևը,
Հույսը բարևից անդին չի անցնում:
Մի՞թե, տե՛ր Աստված, անիծված նեռը
Մանկան մահաճիչ գույժով է սնվում։
Ատելությունից հույսը, տե՛ս, վերջին
Ճկվել է վաղուց չարի ոտքի տակ։
Օրհնանք է ասում ընկերոջ մահին
Արնոտաբերան մարդը գեհենված։
Մեր շուրջը` անեծք, մտքներս` տկար,
Բարեպաշտին կեղծ հոգի ենք ծախում։
Դժոխքի բոցում մեռնում ենք անցավ,
Եվ հավատ չկա էլ մեր աղոթքում:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ
|
2025 © Irates.am
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Մեջբերումներ անելիս ակտիվ հղումը Irates.am-ին պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն առանց Irates.am-ին հղման արգելվում է: Կայքում արտահայտված կարծիքները պարտադիր չէ, որ համընկնեն կայքի խմբագրության տեսակետին: Գովազդների բովանդակության համար կայքը պատասխանատվություն չի կրում: Էլեկտրոնային հասցե՝ info@irates.am |