Լավ մոռացված հին ստատուս, որ ամենանորն է

Մի հիվանդություն կար, ժամանակին շատ տարածված էր: Գուցե հիմա էլ կա, բայց ձեն-ձունն ինչ-որ չի լսվում, համենայն դեպս, իմ ականջին չի հասել: ԵՐԵՎԱՆՅԱՆ ՀԻՎԱՆԴՈՒԹՅՈՒՆ էր կոչվում: Հիվանդանում էին միայն երևանցիները (գոնե ես այդպես եմ մտածել), ախտանիշներից էլ սատանան գլուխ չէր հանի, ուր մնաց՝ բժիշկները: Ասում էին՝ շատ յազվա հիվանդություն է, որ կպավ, էլ պոկ չի գալիս, կա՛մ Երևանը պիտի լքես, կա՛մ մնաս ու շարունակես տառապել:

Ինչ կապ ունի երևանյան հիվանդությունը ֆեյսբուքյան մեր էս երեկոյի հե՞տ: Գոնե իմ կարծիքով՝ շատ անմիջական կապ: Բացատրեմ: Եթե երևանցիների զրո ամբողջ-չգիտեմքանիհարյուրերորդական տոկոսը կարող էր վարակվել այդ հիվանդությամբ, ինչո՞ւ ֆեյսբուքցիների մի մասն էլ չի կարող դառնալ բժշկագիտությանը դեռևս անհայտ մի վարակի բացիլակիր, ինչն առանց վարանելու կարող ենք անվանել ՖԵՅՍԲՈՒՔՅԱՆ ՀԻՎԱՆԴՈՒԹՅՈՒՆ: Տեսա՞ք, որ կապ կա: Անկեղծ ասեմ՝ ես որ այդ կապը ոչ միայն տեսնում, այլև շոշափելիորեն զգում եմ սեփական մաշկիս վրա, որպես վիրտուալ այս տարածքից սերված հալալ-զուլալ ֆեյսբուքցի:

Հիմա ընկերներս կասեն՝ էս Լիլին մնաց-մնաց, էլի մի բան բստրեց: Չէ, ազնիվ խոսք, երանի բստրած լինեի: Իրոք կա էդ հիվանդությունը և հենց ֆեյսբուքյան էլ կոչվում է: Ընդ որում, որքան հասցրել եմ նկատել, շա՜տ տարօրինակ ու բազմաշերտ, երբեմն՝ մակերեսային, հաճախ էլ կարգին խորացած դրսևորումներ ունի: Այ, եթե իմոնք էլ հիմա մի պահ կենտրոնանան ու շա՜տ հպանցիկ մի զննումով հետաքննեն իրենց ներսերը, միանգամից կհայտնաբերեն, որ իրենք էլ են դարձել այդ հիվանդության կրողը, չի բացառվում՝ անբուժելիորեն: Ընդամենը դրսևորումներն են տարբեր, դե, դա էլ արդեն խիստ անհատական երևույթ է և սերտորեն շաղկապված է յուրաքանչյուրիս հոգեբանական ու ֆիզիոլոգիական առանձնահատկությունների հետ:

Լավ, առանց էդ էլ գլուխներդ տարա: Էս բժշկաֆեյսբուքագիտական տրակտատս ավարտեմ իմ դրսևորումներից ամենատարօրինակի մասին «ծակվելով»: Վերջերս սկսել եմ երազիս մեջ... ստատուսներ գրել: Ընդ որում, շատ հանճարեղ ստատուսներ, համարյա Կաֆկայի ոճով, բայց առավոտյան, թարսի պես, դրել ես- արի տար, ոչինչ չեմ հիշում: Իբր սա քիչ է, դեռ նամակներ էլ եմ ստանում՝ չատով: Խոստովանեմ, էլի՛ հանճարեղագույն, գրեթե՝ Բրեխտ: Ավա՜ղ, դրանց հետքն էլ չի մնում արթնանալուց հետո:

Բա՞, իմոնք ջան, այ սենց աննորմալ բաներ:

Հիմա ո՞նց չասեմ՝ անիծվեր էն օրը, երբ ես նստեցի ֆեյսբուք կոչվող էս փոշեծծչի ղեկին:

29.04.2016

Լիլի Մարտոյան

Հեղինակի նյութեր

• Մի բան հաստատ էն չի
• Բայց էս ի՜նչ տողատակող ժողովուրդ ենք ֆեյսբուքահայերս
• Մարտի 32
• Ողորմի Ցուկերբերգի անցավորներին
• Համապատասխան վակցինա դեռ չի հայտնաբերվել
• Ջրից չոր դուրս բերել ջանացողների ալիբին
• Չորս տարի էլ անցավ, ու դեռ խոսում է
• Նզովք
• ՈՒնենք չտեսորեն շլացած, գեղցիաբար շփացած, անհուսորեն փչացած իշխանիկներ
• Հարափոփոխ աշխարհում ոչինչ հաստատուն գոյություն չունի
• Գավառական փահլևանություն իրական «գետնին վրա»
• Վիրտուալ դոնքիշոտներ
• Լիլի Մարտոյան․ Տրամաբանության հետ աղերս չունեցող վարկած
• Լիլի Մարտոյան. Համահարթեցում
• Լիլի Մարտոյան. Ջրից չոր դուրս բերել ջանացողների ալիբին
• Բոլորս ենք պատանդ, երկիրն էլ՝ հետը
• Ոչ միայն կնկա խելք, այլև կնոջ հոգեկերտվածք ունեցող ազգ ենք
• Շատ կարևոր մի բան փչացել է հայ հանրության ներքին մեխանիզմում
• Իշխանության եկած ամեն բախտախնդիր կարճ ժամանակ անց իրեն թագավոր է երևակայում
• Բե­կում, բայց ին­չո՞վ

Մեկնաբանություններ