Արցախում պետնախարարի պաշտոնի շուրջ անառողջ իրավիճակ է ստեղծվել:

Շատ տարօրինակ է արձանագրել, որ օրեր առաջ Բրյուսելում, ԵՄ միջնորդությամբ տեղի ունեցած Փաշինյան-Ալիև հանդիպման և դրա արդյունքների վերաբերյալ Արցախի իշխանությունը արձագանքում է ոչ թե բանակցությունները խայտառակ կետի հասցրած, նշաձող իջեցրած, Ադրբեջանի կազմում արցախցիների իրավունքներ քննարկող Փաշինյանին, այլ Եվրոպական խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելին:

Ինքնորոշման ճանապարհով գնալու որոշումն ու ծանրությունը 3 տասնամյակ առաջ ստանձնել է Արցախը ու շարժվել առաջ:

Ինչպե՞ս կասեցնել Արցախն Ադրբեջանին բռնակցելու, թշնամուն հանձնելու ծրագրերը։ Ի՞նչ քայլեր կարելի է առաջարկել հասարակությանը։

Երկար բարակ չեմ գրի, որովհետեւ վերջին օրերին մտածում էի ում համար գրեմ, և ում է հետաքրքրում, քանի որ Հայաստանում միայն ստամոքսի համար են մտածում. բոլորը քաղաքագետներ, տնտեսագետներ, ֆինասիստներ ու վերլուծաբաններ են:

Ի՞նչ վիճակ է հիմա Արցախում, ու ինչպիսի՞ն է արցախցիների դիմակայունությունը' իմունիտետը, թշնամու սադրանքների նկատմամբ։

Շուրջ երկու ամիս առաջ անդրադարձել էի արցախցիներ ՄԱՐԱՏ ՄԱՆԱՍՅԱՆԻ և ԼՈՒՍԻՆԵ ՄԻՐԶՈՅԱՆԻ բազմազավակ ընտանիքի խնդրին։ Շրջափակված Արցախում ապրում են մեր 120 000 հայրենակիցները, որոնցից յուրաքանչյուրի խնդիրը ամենքիս անձնական խնդիրը պիտի դիտարկվի։ Իսկ Արցախը արդեն 142 օր կանգնած է հումանիտար աղետի շեմին։ Իմ հոդվածի հերոսը` Մարատ Մանասյանը, Արցախյան երեք պատերազմների մասնակից է, ով անգամ առողջական խնդիրներ ունենալով ` շարունակում է կատարել կոչումով զինվորականի իր պարտքը ու ոչ մի օր չլքել սահմանը, որովհետև չի կարող դավաճանել իր մարտական ընկերների և մեր հազարավոր եղբայրների արյամբ սրբացած Հողը։ Նրա ընտանիքին թեկուզ մասնակի օգնություն ցուցաբերելը շատ կարևոր է, որպեսզի կարողանանք որդեգրել Արցախն ապրեցնելու ծրագիր, միավորել Արցախն ապրեցնելու համար պայքարող նվիրյալների խմբերին։ Արցախը համայն հայության կյանքի ճանապարհն է։ Մեկ անգամ ևս ընթերցողի ուշադրությանն եմ ներկայացնում նույն հրապարակումը, որտեղ մանրամասն ներկայացված է արցախցի հիշյալ ընտանիքի պատմությունը և այն սոցիալական խնդիրները, որին բախվել են բազմազավակ ծնողները։

Արցախում չսիրած տեղ չունեմ, բայց կար մի կետ, որը աշխարհի ամենաչքնաղ ռեզորթի, ամենահմայիչ տեսարանի կամ որևէ հրաշքի հետ չեմ փոխի: Իհարկե Արի ռեզորթը շատ գեղեցիկ հաճելի վայր էր, անկրկնելի Շուշին իր Հունոտի կիրճով և այլն, բայց այ էս նկարում, որ տղերքից մեկն է պատահաբար նկարել, հենց այն կետն է, որի մասին խոսում եմ: Դադիվանքում, իմ տան մուտքի առաջ դրված էս աթոռին ամեն երեկո նստում ու նայում էի դիմացի դրախտագեղ լեռներին ու մտածում թե ո՞նց է Հայն ապրել առանց նրանց, ո՞նց է Հայը թույլ տվել որ թուրքը իր ներկայությամբ պղծի այդ սրբավայրը: Հիմա հասկանում եմ, հիմա իմ «ապրելով» եմ հասկանում, թե ոնց` քանզի իմ ապրելը չապրելու հավասար է, դեռ մի բան էլ ավելի վատ, քանի որ ամեն գիշեր աչք փակելուց գնում եմ հենց էս աթոռին նստում, բայց լեռները չկան...Նրանց տեղում սև, մութ անվերջություն է, չէ՛, ավելի ճիշտ անգույն ունայնություն...

Կամրջի վրա ադրբեջանական անցակետի մոտ նկարահանված բեմադրությունը տեղի է ունեցել հետևյալ կերպ․ Շուշիի շրջանի մի քանի գյուղացիներ՝ հիմնականում Հինշեն, Մեծշեն գյուղերից, պայմանավորվել են ռուս խաղաղապահների շարքային կամ ցածր սպայական կազմի հետ, ամենայն հավանականությամբ, փող են տվել, սրանք օգնել են, որ գնան Գորիս։

Լաչինի միջանցքը փակ է, քանի որ Պրահայում Փաշինյանը համաձայնվել է դիտարկել Արցախը որպես Ադրբեջանի մաս։