Իշխող ՔՊ-ն, հայտնի անձի գլխավորությամբ, փաստորեն փակել է երկխոսության խողովակները Ռուսաստանի ղեկավարության հետ։ Փոխադարձ վիրավորանքներն արդեն չեն տեղավորվում դիվանագիտական էթիկետի մեջ. նման կերպ խոսում են հակառակորդները։
Ըստ թշնամական տեղեկատվական աղբյուրների՝ Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը, բաքվեցի չկայացած սուլթանի հետ հեռախոսազրույցի ընթացքում, հայտարարել է, որ վաղը պատրաստվում է բանակցություններ վարել Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հետ` «...по ситуации в Карабахском регионе Азербайджана»:
Գեոպոլիտիկ պետք չի լինել` հասկանալու համար, որ երբ աջից ու ձախից քեզ թշնամի են, հյուսիսից ևս մեկ թշնամի ավելացնելը կա՛մ կատարյալ տխմարութնուն է, կա՛մ կատարյալ դավաճանություն։
Խնդիրը հետևյալն է.
1. Որևէ մեկը չի պատրաստվում մեզ ռազմավարական աջակցություն ցուցաբերել, որովհետև դրանից ակնկալվող ավելի մեծ շահ չեն տեսնում (այսինքն, չարդարացված ներդրում է)...
Մի տարօրինակ օրինաչափություն կա, որին հանդիպել եմ մեր պատմության ամենակրիտիկական էջերն ուսումնասիրելիս։
Մենք կիսաճգնաժամային իրավիճակներում, որպես կանոն, դառնում ենք անտարբեր։ Ճիշտ կրիայի պես` սեփական պատյանի մեջ ենք քաշվում։
Եթե դժբախտ պատահարի վարկածը բացառենք, ապա Պրիգոժինի մահը ձեռնտու էր ԱՄՆ-ին և ՆԱՏՕ-ի իր այլ դաշնակիցներին։
Իհարկե, այն վարկածը, որ դա Պուտինի վրեժը կամ պատիժն էր՝ աբսուրդի ժանրից է։
Ադրբեջանը համոզված է, որ Նիկոլն իրենց Շանտաժ-նախապայմանները կընդունի և կստորագրի հայերի համար ստորացուցիչ «խաղաղության պայմանագիրը», որի կարևոր կետերից մեկն է նաև մոտ 130 հազար ադրնեջանցիների բնակեցումը Հայաստանում:
Իրավիճակն այնքան պարզ ու գծային չէ, որքան կարող է թվալ:
Այո, Իսրայելը կարող է դիտարկել նեղուցի փակումը որպես հակաիրանական կոալիցիան ընդլայնելու առիթ, հատկապես, Ծոցի նավթ արտահանող երկրների կոնսոլիդացման միջոցով:
Սակայն արդյո՞ք դա կհանգեցնի ԱՄՆ ուղիղ ռազմական միջամտությանը...