Իրականում նավակ ճոճողները ու նրանց վարքը էն լավագույն ցուցիչն է, որ սրանք 7 տարվա մեջ տենց էլ չլրջացան, չմեծացան, չզգացին պաշտոնավարման պատասխանատվությունը: Ոնց ալկաշ ակտիվիստ կային, տենց էլ մնացել են, ու անցած 7 տարիները 7%-ով չեն կրթել սրանց, չեն հասունացրել:

Վերջերս գրել էի, որ Ucom-ը դյուբելներ և պտուտակներ է խնայում: Կարծիք էի հայտնել, որ վերջինս դյուբելների և պտուտակների բիզնեսի մեջ է մտել: Խնդիրն այն է, որ Ucom-ի աշխատակիցները բնակարաններում ինտերնետ-սարքը տեղադրելիս, պատի մեջ անցքերը բացում են առանց դռելի` բացառառապես պտուտակահանի և պտուտակների օգնությամբ: Ավելին` վերջիններս պատի մեջ բացում են չօգտագործվող անցքեր, իսկ օգտագործվող անցքերի մեջ չեն տեղադրում դյուբելներ:

Այն, ինչ արդեն քանի օր է տեղի է ունենում ներքաղաքական դաշտում՝ քաղաքական դրամայի ժանրից է։ Ոմանք կարողացան հայտնի հնարավորություններ օգտագործելու միջոցով պատանդել քաղաքական-վերլուծական միտքը և թույլ չտալ, որպեսզի բացահայտվի ազգակործանին ծնող պատճառահետևանքային կապը։

Վերջին մի քանի օրերին լուռ հետևում եմ տեղի ունեցող ընտրական և հետընտրական զարգացումներին ու մի քանի ուշագրավ դիտարկում եմ առանձնացրել իշխանության դրսևորած վարքագծի վերաբերյալ...

2016 թ. այս օրը` ապրիլի 2-ին, սկսվեց ապրիլյան քառօրյա հերոսամարտը:

Գյումրիից «Պապի ընտրության» սպիտակ ծխի եռօրյա սպասումն իրականում խոսում է շատ լուրջ խնդրի մասին։ Մենք խնդիր ունենք այս և մյուս ազդակները ճիշտ հասկանալու՝ ներհայաստանյան հետագա սցենարները ճիշտ պատկերացնելու համար...

- ...Բայց իմացի՛ր,-ասաց Աստված,-այն, ինչ կուզես քեզ համար, դրա կրկնապատիկը հարևանիդ եմ տալու: -Հանի՛ր իմ մի աչքը,- վայրկենապես հետևեց պատասխանը:

Բզկտված, արյունահոսող, օրեցօր շագրենի կաշվի վերածվող, հալվող-մաշվող հայրենիք: Ամենօրյա թանկ զոհեր...

Այսօր Գրիգոր Տաթևացու խրատական առակով եմ պահքային գրառումս շարունակում։

Անամոք ցավով ենք հայտնում՝ այսօր լրանում է 2016-ի քառօրյայում մեր հերոսական զավակին՝ Հայաստանի ու Արցախի Մարտական խաչ 1-ին աստիճանի շքանշանների ասպետ, բռնցքամարտի պատանիների Եվրոպայի առաջնության արծաթե մեդալակիր ՎԻԿՏՈՐ ՅՈՒԶԻԽՈՎԻՉԻՆ կորցնելու 9-րդ տարին, ով մարտի մտնելուց ընդամենը կես ժամ առաջ պատգամել էր․