Բաքվի շինծու դատավարությունում ներքաշված հայազգի ռազմագերիներին առաջադրված մեղադրանքները մեկը մյուսից անհեթեթ են, դրանք հատել են բանականության բոլոր հնարավոր սահմանները։ Այսպես, Արցախի անկախության համաժողովրդական հանրաքվեն, ոչ ավելի, ոչ պակաս, որակվել է իբրև իշխանության բռնի զավթում (ադրբեջանի քրեական օրենսգրքի 278-րդ հոդված)։

Գեղեցկություն քաղիր ամեն մի ծաղկից, ուրախություն` թռչունների երգից ու ծաղիկների գույներից:

Աղոթում և խնդրում եմ հավատով քանզի, Տե՛ր, հույսս Քեզ վրա դրի, դու ես Աստուածն իմ և հավատում եմ, որ «Քո բարի Հոգին ինձ պիտի առաջնորդի դեպի արդար երկիր»։

Ժամանակին կատուն ճոն էր, ես էլ նիկոլի քիպ հեղինակն էի։

Այս աշխարհում, որպես կանոն, մարդկանցից և կենդանիներից բացի շատ ու շատ այլ բաների ևս վերագրվում է սեռական պատկանելիություն, փոխաբերական իմաստով իհարկե՝ այդ թվում և պետություններին:

Սիրիայում այս օրերին տեղի ունեցող կոտորածի համատեքստում մի քանի դիտարկում պետք է իրականացնել:

Մարդ չգիտի էլ՝ իր ներսն հոշոտող ո՞ր մի հարցի շուրջ իր մտահոգություններն արտահայտի, ո՞ր մի հարցն իր համար գլխավոր գլուխկոտրուկ դարձնի, ո՞ր հարցն ընկալի որպես առաջնահերթ՝ խորհելու, հետևություններ անելու համար:

Գյումրիում Նիկոլ Փաշինյանը խոսել է թալանը կոպեկ առ կոպեկ հետ բերելու մասին։ Սա այն դեպքն է, երբ կիրառելի է «գողն ամենաբարձրն է գոռում՝ բռնե՛ք գողին» ձևակերպումը։

Բաքվում պահվող հայերի համար, որպես հանրություն, կարող ենք ընտրել գործողությունների երկու սցենար։ Առաջինը՝ լացել, պահանջել, հետո ցրվել տներով։ Մյուս սցենարը՝ մի կողմ դնել զգացմունքներն ու անցնել ռացիոնալ քայլերի։

Երեկ Նիկոլ Փաշինյանի Գյումրի կատարած այցն ինքնին վկայում է իշխանության ցայտնոտային վիճակի մասին, երբ հենց նա շատ լավ հասկանում է, որ լուրջ խնդիրների առաջ է կանգնած։ Իշխանությունը դարձել է պրիմիտիվության աստիճանի ընկալելի ու միօրինակ, իսկ նրա գործողությունների հաջորդականությունը՝ կանխատեսելի և պլագիատային։ Երեկ ականատես դարձանք փաստացի մեկ շաբաթ շուտ մեկնարկած քարոզարշավի. Նիկոլը բղավում էր, մնացածը ծափահարում էին։ Սա էր ՔՊ-ն՝ իր ողջ մերկությամբ ու «հմայքով»։