Աշխարհաքաղաքական մակարդակի գոյապայքարում կողմերի հզորության մաքուր ուժային բաղադրիչը իր համապատասխան սեկտորային էկոնոմիկայի հետ միասին ունի վճռական նշանակություն միջազգային հարաբերություններում հավասարակշիռ ուժային ռեժիմ հաստատելու համար։
Մեր մոտ արդեն բարի ավանդույթ ա դարձել՝ յուրաքանչյուր ընտրությունից հետո ընտրողները զարմանքով իմանում են, որ պարտվել են ընտրություններում։ Ընտրողների ճնշող մեծամասնությունը միշտ դեմ ա իր կատարած ընտրությանը։
2018 թվականի ճիշտ այս օրը՝ մարտի 31-ին, Նիկոլը Գյումրիից ազդարարեց իր աղետալի և կործանարար քայլարշավի (ավելի շուտ ու ճիշտ՝ քանդարշավի) սկիզբը դեպի մայրաքաղաք Երևան, որն իր ավարտին հասավ մայիսի 8-ի պետական հեղաշրջմամբ։
Ամեն դեպքում՝ մտահոգիչ են արդյունքները.
որքան էլ վարչական ռեսուրս օգտագործեին, որքան էլ տգետ ու անհայրենիք թուրքասերներ լինեին, 35+% չպիտի հավաքեր ՔՊ-ի թեկնածուն Գյումրիում:
Վերջին բոլոր ընտրությունները ցույց են տալիս, որ Հայաստանում թրքաֆաշիստները, օգտագործելով բոլոր հնարավոր և անհնարին ռեսուրսները (ադմինիստրատիվ, ուժային, ֆինանսական և այլ), 1/3-ից ավելի ձայն չեն կարողանում վերցնել:
Գյումրիում և Փարաքարում տեղի ունեցած ՏԻՄ ընտրությունները ցույց տվեցին, որ նույնիսկ վարչական ռեսուրսի մաքսիմալ օգտագործման և բազում այլ կեղծիքների կիրառման արդյունքում քայլիստ դավաճանաոհմակը կարող է հավաքել ընդամենը 30 %-ից մի փոքր ավելի ձայն:
Ռուսաստանը սկզբունքորեն չի կարող զիջել «Զանգեզուրի միջանցք» կոչեցյալը թուրքական աշխարհին ու գլոբալ արևմուտքին, քանի որ դրա հետ կապված գլոբալ ռիսկերը նույն կարգի են, ինչ ուկրաինական դեպքում, քանի որ այն ուղիղ ճանապարհ է բացում դեպի Կասպից ծովի ավազանն ու դեպի Միջին Ասիա՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով...