Այս տարի ԱՄՆ Կալիֆոռնիա նահանգում կայացած «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամի հեռուստամարաթոն 2014-ն արձանագրել է 12 399 550 ԱՄՆ դոլարի նվիրատվություն և նվիրատվության խոստում: 2013-ին 16-րդ հեռուստամարաթոնն արձանագրել էր 22 661 372 ԱՄՆ դոլար նվիրատվություն և նվիրատվության խոստում:
Թվերի տարբերությունն էական է, սակայն խնդիրը նույնիսկ թվերը չեն:
Եթե երևույթը դիտարկենք բովանդակային հարթության մեջ, դժվար չէ նկատել, որ այս հեռսուսատամարաթոնը համազգային միասնության ակցիայի փոխարեն՝ կապկում է հարկահավաքության ինչ-որ գործընթացի: Հիմնականում «մուծվում» են հայաստանցի ու սփյուռքահայ գործարարներ՝ առաջինները «պետպատվերի», երկրորդները՝ որոշակի ակնկալիքների դիմաց:
Ասածս այն է, որ հեռուստամարաթոնը դարձել է ոչ թե համազգային համախմբման ակցիա, այլ Հայաստանի իշխանության նկատմամբ դրսևորվող վերաբերմունք: Ընդ որում, վերաբերմունք դրսևորողները ոչ թե հայաստանցի կամ սփյուռքահայ շարքային մարդիկ են, այլ ունևոր խավը:
Իհարկե, թվերի անկումը կարելի է բացատրել համաշխարհային տնտեսական ճգնաժամով, «գոտիները սեղմելու» ցանկությամբ, բայց, առաջին հերթին, պատճառը պետք է որոնենք մեր մեջ: Հայաստանը որպես պետություն, շարունակում է արժեզրկվել, մարդիկ չեն վստահում պետական այն ինստիտուտներին, որոնք ծախսելու են իրենց նվիրաբերած փողն ու գերադասում են ուղղակի օգնություններ կատարել՝ տրանսֆերտների և մասնավոր բարեգործությունների միջոցով: Մյուս կողմից՝ պետությունը հետևողականորեն հավատարիմ է մնում հեռուստամարաթոնի անկցկացման հնացած ձևաչափին՝ հարուցելով հազարավոր մեր հայրենակիցների զայրույթը: Ամենամյա հեռուստամարաթոնները չձևավորեցին համազգային համախմբման գաղափար, փոխարենը՝ պետությունը նմանվեց «հարկահավաքի», ով տարին մեկ՝ պլանից դուրս, մտնում է գործարարի գրպանը…
Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ