Ազատամարտիկ Սուրեն Սարգսյանը առավոտյան տեղափոխվել է «Էրեբունի» բժշկական կենտրոն: Նրան իր տան մոտ ծեծել են դիմակավորված մարդիկ: Մի քանի օր առաջ «Գետափ» պանդոկում ծեծել են հրամանատարներ Ռազմիկ Պետրոսյանին ու Արաբոյի Մանվելին: Նրանք էլ ասում են, որ իրենց ծեծել են մարդիկ, ովքեր ատում են հեղափոխությունն ու այն կոչերը, որ հնչեցնում են ազատամարտիկները: Մի խոսքով, ազատամարտիկները կապ են տեսնում այս միջադեպերի միջև և, որ ամենակարևորն է՝ քաղաքական ենթատեքստ:
Երբ մի երկրում հանրայնորեն ճանաչված մարդու են ծեծում, ով նաև իշխանությանն ընդդիմանում է՝ հասարակական գիտակցության մեջ պատվիրողի ու պատասխանատուի դերում հայտնվում է հենց իշխանությունը: Սա օրինաչափ է, եթե նույնիսկ արդար չէ, որովհետև իշխանությունը՝ իր առաքելությամբ, կոչված է նախ կանխելու նման հանցագործություննները, ապա նաև բացահայտելու:
Բայց խնդիրն ունի նաև քաղաքական կողմ ու չեմ տեսնում այն պոտենցիալ քաղաքական վտանգը, որ իշխանությունները կարող էին զգալ ազատամարտիկներից, նրանց հեղափոխական կոչերից: Կրկնում եմ՝ ոչ թե իշխանությանը հրեշտակ եմ համարում, այլ ադեկվատ, ու չեմ կարծում՝ նրանք սարսափում էին, որ քսան հրամանատար պարբերաբար հավաքվում էին ու դժգոհում այսօրվա իրականությունից ու դրա պատասխանատուներից:
Իմ լավ ընկեր, հրամանատար Մուշեղ Սաղաթելյանը կարծում է, որ անկախության պաշտպանության միակ օղակը մնացել են բանակն ու ազատամարտիկները, ու հենց նրանք պետք է դառնան թիրախ: Միանգամայն հնարավոր է, մանավանդ Հայաստանի եվրասիականացման համատեքստում, սակայն առայժմ չէի ուզենա այս թեմայով հեռուն գնացող ենթադրություններ ու վերլուծություն անել:
Ես ավելի շուտ հակված եմ կարծելու, որ Հայաստանում կան երրորդ ուժեր, որոնք ոչ իշխանության մեջ են, ոչ էլ բողոքող խմբերի, բայց երկրում լարվածություն առաջացնելու մոտիվներ ունեն՝ իրենց շահերը սպասարկելու համար: Անուններ չեմ տա, ընթերցողն ինձնից լավ գիտի, թե նշածս խմբերից դուրս ովքեր են տիրապետում համապատասխան ֆինանսական, կադրային, կրիմինալ ռեսուրսի: Նման մի բան Հայաստանում եղել է 1998-ի իշխանափոխությունից առաջ, ու այդ ժամանակ պետական համակարգը լրիվ պարալիզացվեց: Հուսանք, որ 16 տարի հետո վիճակն ավելի բարվոք է:
Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ