Գուցե հասունացե՞լ է Արցախը ճանաչելու պահը

Միշտ զգուշավորությամբ եմ արձագանքել բոլոր այն նախաձեռնություններին, որոնցով կոչ էր արվում միակողմանիորեն ճանաչել Արցախի անկախությունը: Հաճախ նման նախաձեռնություններով հանդես է գալիս Զարուհի Փոստանջյանը, ու ես միշտ ընդդիմանում էի՝ այն փաստարկով, որ դա կհանգեցնի բանակցային գործընթացի տապալմանը՝ դրանից բխող հետևանքներով, Հայաստանի ու Արցախի միջազգային մեկուսացման վտանգով:
Սակայն քաղաքականության մեջ դոգմատիկ, քարացած ոչինչ չկա, ու իրավիճակը կարող է փոխել մոտեցումներ, նույնսիկ սրբագրումներ կատարել պետությունների քաղաքականության մեջ: Անցյալ տարվա օգոստոսից սկսած՝ Ադրբեջանը հետևողականորեն հետամուտ է միջնորդական առաքելության ձևաչափի փոփոխությանը, փորձում է վերանայման ենթարկել թե՛ բանակցային ֆորմատը, թե՛ օրակարգը: Սա գրեթե ակնհայտ ճշմարտություն է, որը, ի դեպ, չի հերքվում նաև Ադրբեջանի մի շարք պաշտոնյաների հայտարարություններով, հարցազրույցներով:
Բաքվի ձեռնարկած քաղաքական ու ռազմական պրովոկացիաներին, որոնք, ի վերջո, հանգեցնում են բանակցային գործընթացի տապալմանը, Մինսկի խմբի համանախագահ երկրների ներկայացուցիչները տալիս են ոչ այնքան համարժեք արձագանքներ, որոնցում ավելի շատ գերիշխում են պարիտետային, ոչ հասցեական գնահատականները: Այնպիսի տպավորություն է, որ ուկրաինական ճգնաժամով հարուցված աշխարհաքաղաքական բարդ իրավիճակում միջազգային հանրությունը չունի գործուն մեխանիզմներ՝ Ադրբեջանի հռետորաբանությանն ու ռազմական հնարավոր ավանտյուրային հակազդելու համար:
Եթե Ադրբեջանի այսօրվա քաղաքականությունը չվերանայվի, ու դրան չհետևի միջնորդական առաքելության համարժեք գնահատականը, կարճ ասած՝ մեծանա պատերազմի վերսկսման վտանգը, կարծում եմ՝ դա նշանավորելու է իրավիճակի լուրջ, որակական փոփոխություն, որում ուղղակի անհրաժեշտություն կդառնա Հայաստանի կողմից Արցախի անկախությունը ճանաչելու հրամայականը:
Ի դեպ, իրավիճակի փոփոխության նախանաշնաններն արդեն զգում են նաև օտար մայրաքաղաքներում: Պատահական չէ, որ օրերս Ուրուգվայի արտգործնախարարը խոսեց Արցախի միջազգային ճանաչման անհրաժեշտության մասին: Ադրբեջանի ներսում ավտորիտար միտումների խորացումը, բացահայտ դարձած քաղաքական խոշտանգումներն ու բռնությունները, այդ երկրի ագրեսիվ արտաքին քաղաքականությունն ու ռազմական ավանտյուրաները, կարծես, կանխորոշում են Արացախի միջազգային ճանաչման անխուսափելիությունը:

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Հեղինակի նյութեր

• Փաշինյանի փաստազուրկ պնդումները
• Փաշինյանը Հայաստանը դնում է թուրք- ադրբեջանական աքցանի մեջ
• Փաշինյանը «փա՞յ» ունի...
• Սրբազանի հարցազրույցի մասին
• «Քաղաքական անասնագողություն»՝ Գյումրիու՞մ...
• Վտանգավոր առաջարկություն
• Փաշինյանը միտումնավոր է զոհաբերել Արցախը
• Գյումրին կունենա ամենաանկայուն ու կարճ քաղաքային իշխանությունը
• Փաշինյանի «Իրական Հայաստանը» դեկորատիվ պետության վերածված ադրբեջանական ենթապետությունն է
• Փաշինյանի և ՔՊ-ի դեմքով Հայաստանում վերականգնվել է հին համակարգը
• ՈՒիթքոֆի ուշագրավ հայտարարությունը
• ՈՒղերձ
• Հայաստանը կանգնած է կապիտուլյացիայի շեմին
• Հացադուլը լավ տարբերակ չէ
• Հեղափոխական մոլագարները, որպես կանոն, խեղված պատկերացումներ են ունենում դաշնակցային հարաբերությունների մասին
• Փաշինյանի «բանակը»
• Փաշինյանի «լավատեսության» խաբկանքը
• Փաշինյանի ուրացման հետևանք
• Ինչպես միշտ, մեր «շուստրին» սխալ է հաշվել
• Զելենսկին հեռանալու տարբերակը չբացառեց. դա ավելի արժանապատիվ է, քան զոհաբերվելը

Մեկնաբանություններ