Մի քանի օր առաջ հանդիպել եմ մի խումբ ստրուկների։ Այո՛, հարգելի հայրենակիցներ, մեր կողքին կան ստրուկներ, ընդ որում, իմ տեսած ստրուկները հավաքվել էին մի ստրկատեր կնոջ հրամանով և գեղեցկաշուք հյուրանոցի սրահում փորձում էին աշխույժ քննարկել կրՏությունը, ծալվում էին ողնաշարի բոլոր ողերով, հուզառատ քծնանքով մեղմացնում էին տիրուհու կասկածներով լի հայացքը։ Ըստ փիլիսոփա Մարկ Վարրոնի տեսակետի, ստրուկն իրենից ներկայացնում է լոկ «խոսող զենք», շնչավոր սեփականություն, բեռնակիր անասուն (հռոմեական օրենքի լեզվով՝ res, այսինքն՝ իր)։

Սիրիան ընկավ, որովհետև ներքին դիմադրողականություն չուներ, այդ պետությունը պահպանելու համար ոչ ոք չէր ուզում կռվել։ Արտաքին մեծ սպառնալիքների դեմ կանգնած Հայաստանի դիմադրողականությունը ովքե՞ր են ապահովում...

Քաղաքական պայքարը ապագայի նախագծերի պայքար է, այսինքն՝ մտքի, երևակայության ու կամքի։

2018-ից էս կողմ երբեք չեմ հիացել սրանց կազմակերպած տարատեսակ ու հատկապես ամանորյա շոուներով, ոչ էլ, առավել ևս, մասնակից եմ եղել դրանց։ Հա, էրեխեքին էլ չեմ տարել, որ հետո արդարանայի, ասեի՝ դե էրեխա են, տոն ա...

Էրդողանին հավատացողներ և թրքասերներ, նայեք և նկատի ունեցեք` այսպես` սիրալիր, ժպտավուն, Ասադի ձեռքը իր ափերի մեջ առած Էրդողանը թիկունքից հարվածեց նույն Ասադին և զավթեց ողջ Սիրիան:

Իրենց հավերժ կարծող իշխանությունները թող դաս քաղեն Սիրիայի անկումից՝ Ասադների դինաստիայի ավարտով: Աշխարհը դուրս է եկել դինաստիական կառավարման շրջանից, ոչ ոք չի սիրում անդադար իշխանության եկող ղեկավարների...

Շատ մոտ ապագայում Սիրիան մեր երկրում է պայթելու: Մինչդեռ մեզանում ամենից հզոր ճակատամարտը Կոմիտասի սիթիիում էր նախորդ օրը՝ բանջարեղենի բաժնում անվասայլակների միջև...

Երկրի մեծագույն մասը և այդ թվում` մայրաքաղաք Դամասկոսը, ուր ես արել եմ այս լուսանկարը մի քանի ամիս առաջ, այժմ Թուրքիայի կողմից աջակցվող ահաբեկչական խմբավորումների ձեռքին է:

Գիտելիքային ու մենթալիտետային սովի պայմաններում հասարակությունը բազմահարկ հիերարխիկ կառույցից վերածվում է մի կամ երկու հարկանի պարզունակ կառույցի, որտեղ բոլորը կենսաբանական մակարդակի պահանջարկի ու առաջարկի դաշտում են...

Արցախցի ընկերս ասում է. «Երբ Արցախում էի, ամեն ինչ դեռ նորմալ էր, հայաստանաբնակ բազմաթիվ ընկերներ հեռախոսով, մեսինջերով իրենց հարգանքն ու համերաշխությունն էին հայտնում։ Անկեղծորեն ասում էի, որ եթե լինեն Արցախում, մեր տան դռները միշտ բաց են իրենց առաջ։ Նույնն էլ իրենք էին ասում` եկար Երևան, Գյումրի և այլն, գլխիս վրա տեղ ունես, ախպերս։ Եվ սա ասում էին բազմիցս իրար հերթ չտալով, առիթ թե անառիթ...