Այն, որ Սիրիայում տեղի ունեցածով ԱՄՆ-ը լուրջ հարված հասցրեց Ռուսաստանին, և այն հետևանքներ է ունենալու նաև մյուսների համար, հասկանալի է։

Թուրքիան ամենամեծ գլխացավանքի մեջ հայտնվեց 1915-ից հետո. Հայկական հարցից ավելի մեծ գլխացավանք դարձավ քրդական հարցը։ Եթե կարողացավ քրդական գործոնը օգտագործել հայերի դեմ և հայերից, այսպես ասած, մաքրել ողջ Արևմտյան Հայաստանը, որպեսզի ազատվի Հայկական հարցից, ապա դրա փոխարեն ստացավ քրդերով բնակեցված այդ տարածքները, որն էլ հետագայում դարձավ գրեթե 100-տոկոսանոց քրդաբնակ։ Թուրքիայի հաշվարկներն այդ հարցում մի փոքր այլ էին, կարծում էին, թե իրենց հետ ոչ մի ընդհանուր բան չունեցող քրդերին կարող են զսպել, կարող են ճնշելով, քրդական կրթություն չտալով հասնել նրան, որ կձուլվեն թուրքերին։ Բայց չեղավ այդպես, եղավ ճիշտ հակառակը. բոլոր այն բնակավայրերը, որոնք հայերից հետո անցան քրդերին, շատ արագ բնակեցվեցին բացառապես քրդերով, քրդերը սկսեցին շատ արագ բազմանալ, չնայած Թուրքիան ամեն ինչ անում էր, որպեսզի քրդաբնակ բնակավայրերում դպրոցներ չբացվեն, որպեսզի քրդերը դպրոցներ չհաճախեն, միևնույն է, դա էլ չօգնեց, ու քրդերը արագ տեմպերով բազմացան որպես քուրդ։

Երբ Ռուսաստանը օգնության ձեռք է մեկնում մեկ այլ պետության, բայց վերջինս Ռուսաստանի հետ բարեկամության իմիտացիա է անում, այլ ոչ թե իրական բարեկամություն, ապա ընկնում է Սիրիայի օրը։

Սիրիայում ստատուս քվոյի կամ, եթե կուզեք, ազգային հաշտեցման Աստանայի հարթակը ոչ թե երեք կողմ ուներ՝ Ռուսաստան, Թուրքիա, Իրան, այլ չորս՝ նաև ինքը Սիրիան...

Եթե Ասադը հեռանար 2011-ի արաբական դեռևս խաղաղ ընդվզումների ժամանակ, չէր լինի երկիրը քանդած քաղաքացիական պատերազմը, չէին լինի մոտ 600 հազար զոհերը, ավերված քաղաքները, 4-5 մլն փախստականները, 6-7 մլն ներքին տեղահանվածները...

Հերիք է քննարկեք ու գրեք, որ Սիրիայից հետո Հայաստանն է, այդ Սիրիան է Հայաստանից հետո: Ինչպես Գազան՝ Արցախից հետո: Հայաստանը վաղուց թրքացած է:

Մի այնպիսի ողբ եք դրել, թե Բաշար Ասադը զրկվեց իշխանությունից: Ջհաննամին թե չզրկվեց:

Աշխարհաքաղաքական ու տարածաշրջանային ներկա իրավիճակում, երբ երկրները հոշոտում են իրար, երբ ոչնչանում են ամբողջական պետություններ, ինչպես Սիրիան եղավ, կամ ինչպես Արցախում մի ամբողջ ժողովրդի տեղահանեցին անբարո աշխարհի աչքի առաջ, պետք է պատրաստ լինել ամեն ինչի, ամեն տեսակի ողբերգական իրադարձությունների և պայքարի։

Օրինապաշտ, հարկերն ու պետական այլ վճարները պարտաճանաչ կերպով վճարող քաղաքացուն (ձեռնարկատիրոջը) շահախարդախները գցում են:

Էրդողանը իր Գենշտաբի ուղիղ ենթակայության ներքո գործող ահաբեկչական խմբերի գրեթե առանց արգելքների ռազմերթը անվանում է «ընդդիմության երթ» ու նշում, որ թիրախը Դամասկոսն է: