Գիտելիքային ու մենթալիտետային սովի պայմաններում հասարակությունը բազմահարկ հիերարխիկ կառույցից վերածվում է մի կամ երկու հարկանի պարզունակ կառույցի, որտեղ բոլորը կենսաբանական մակարդակի պահանջարկի ու առաջարկի դաշտում են։
Քանի որ նման պայմաններում հասարակության զարգացումը կամ բացակայում է, կամ էլ գտնվում է իներցիոն նվազագույն մակարդակի վրա, ապա գոյության մրցակցային պայքարը հանգում է եղած հարստությունների մնացորդները իրարից խլխլելուն։
Մի իրավիճակ, որն ընթացքի մեջ է մեր ձևական անկախության ամբողջ ընթացքում, իսկ կրթական համակարգի փլուզումը նպաստում է այդ ընթացքին։
Պավել Բարսեղյան