Ընդվզման օրը

Հայաստանի ներկա հանրային-քաղաքական կյանքը մի կատարյալ ֆարսի է վերածվել, որն ասես իմպրովիզացիոն հնարքներով է առաջանում: Սակայն սուր աչքը նկատում է, որ ամեն ինչ նախապես բեմագրված է, պարզապես պաթոսի տակ գլխավոր դերակատարները հաճախ իրենց թույլ են տալիս առավել ճամարտակել ու խեղկատակային շարժեր անել: Այստեղ, անշուշտ, անգերազանցելին իշխանական պարագլուխն է, ով դեռեւս օգտվելով իր պաշտոնական դիրքից, ամեն օր թույն, ատելություն, ծաղր ու արհամարհահնք է տարածում հայկական արժեքների, պետականության, համազգային նպատակների ու երազանքի վերաբերյալ, ուղղակի գերազանցելով մեր թշնամու խոսույթը, «հանրահռչակելով» ու պաշտպանելով նրա մտադրությունները:

Մենք մեր մաշկի վրա ենք զգում, որ ներքին թշնամին, իսկապես, շատ ավելի վտանգավոր է, քան արտաքինը: Եվ այս այլանդակ ֆարսի վերջը դեռեւս չի երեւում, քանի որ հակընդդեմ՝ համարժեք քայլերի սղություն, եթե չասեմ՝ բացակայություն կա: Բայց հուսալքվելը տեղին չէ. ինչպես ամեն մի հակազգային-հակապետական իշխանություն անցավոր է, սա էլ կանցնի, պարզապես պետք է պայքարով առավելագույնս մոտեցնել այդ օրը, թե չէ կարող է տեղի ունենալ անդառնալին՝ Արցախից հետո կորցնել ողջ Հայաստանը: Առանձին դրական երեւույթներ իսկապես հույս են ներշնչում, որ մոտ ապագայում Հայաստանը կազատագրվի իշխող մղձավանջից եւ երկիրը դարձյալ կմտնի կեցության բնականոն հուն: Օրինակ, գովելի է, որ Բագրատ Սրբազանի օրհնությամբ շարունակվում է պայքարը նոր ձեւերի կիրառմամբ, այս անգամ՝ բաց-հանրային քվեարկության ձեւով: Որ կյանքի է կոչվում «Հայոց տուն» նախաձեռնությունը, որին մասնակից պիտի դառնան երկրի ու հայության բարձրակարգ, ազգակիր մտավորականները: Որ հասարակական ակտիվություն են ցուցաբերում արցախցիները՝ կազմակերպելով մեծ հանրահավաք՝ իրենց իրավունքների պաշտպանության խնդրով. բայց վստահ եմ, որ այդ հանրահավաքն ունենալու է նաեւ համահայաստանյան հնչեղություն: Որ մեծանում է այն մարդկանց թիվը, ովքեր հրապարակավ իրենց դժգոհությունն ու անհանդուրժողականությունն են հայտնում գործող ավերիչ ուժին:

Այլեւս տեսանելի է, որ Հայաստանի բնակչության մեծ մասը անընդունելի է համարում ներկա իշխանությանը, որն, իրոք, դարձել է ազգային չարիքի մարմնացում: Չարիքը չեն հանդուրժում, չարիքը վերացնում են՝ ընդվզմամբ, հայրենական գալիքի հանդեպ խորը պատասխանատվությամբ:

Մոտեցնենք ընդվզման օրը՝ Հայաստանի, հայության, հայկական մեր անանց նպատակների ու իղձերի հանդեպ մեծ սիրով ու նվիրվածությամբ:

Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ