Քարոզչությունը, նույն ինքը՝ պրոպագանդան (լատիներեն՝ տարածել, տարածման ենթակա) եղել է քաղաքակրթական բոլոր ժամանակներում: Հասկանալի է՝ տարբեր փաթեթավորմամբ և սուսներով:
Վերջերս դարձյալ ակտիվացել են խոսակցություններ այն մասին, թե սփյուռքահայերը պետք է ընտրել-ընտրվելու իրավունք ստանան, ու այս թեզը մի կողմից պաշտպանում են որոշ սփյուռքահայ շրջանակներ, մյուս կողմից որոշ հայաստանյան շրջանակներ։
1994-ից Ադրբեջանն ամրագրեց համազգային երազանք՝ «վերադարձնել Ղարաբաղը»:
Այդ երազանքի շուրջ կոնսոլիդացվեց ամբողջ հասարակությունը, տնտեսությունը, ենաթակառուցվածքները, արտաքին կապերն ու միջազգային կառույցները:
Արցախն է 3000-ամյա ազգի ինքնության պահպանության «վերջին բաստիոնը». եթե ազգը հաշտվում է Արցախը հանձնելու մտքի հետ և, Աստված մի արասցե, լիազորում է «խաղաղաբեր ազգակործան պատուհասին» վերջնականապես հանձնել այն, ապա դա այլևս ազգ չէ, այլ երկրագնդով մեկ այլ ազգերի ոտքի կոխան թափառական էթնիկ խումբ:
Այն, որ բազմաթիվ գեներալներ սերժանտի էլ չեն ձգում, դա պարզ է։ Այն, որ Նիկոլ Փաշինյանն ինչ էլ անի, միևնույն է չի կարողանալու մաքրվել պատերազմի ու պարտության թիվ մեկ մեղավորի ու պատասխանատուի կարգավիճակից, դա էլ է պարզ։ Բայց խնդիրն այլ է։
...Երբ Պոլիս հասա, թուրք գրողներ հարցուցին ինձի. ու՞ր կուզես երթալ... Ըսի՝ միայն Բիթլիս: Դժվար է, ըսին, օտարներուն այդ կողմերը չեն թողուր, բայց բան մը կընենք, որ երթաս... Բան մը ըրին, ու գացի...
Մինչ Երևանը արդեն երրորդ տարին անընդմեջ քննարկում է Գյումրիում «չոր նավահանգստի» կառուցման նախագիծը, Թբիլիսին իրականացնում է այն՝ առանց ամպագոռգոռ հայտարարությունների:
Օրերս Թբիլիսիում բացվեց «չոր նավահանգիստ»՝ լոգիստիկ տերմինալ, որը կարևոր տրանսպորտային հանգույց կդառնա տարածաշրջանի համար՝ ներառյալ Հայաստանը, Թուրքիան, Ադրբեջանը և Ղազախստանը...