Աշունը կաթիլ-կաթիլ եկավ՝ կտկտաց տանիքներին, չռռաց ասֆալտին, խշշաց մեքենաների անիվների տակ, փողոցները լվաց ամառվա վերջին հետքերից, ամառվա հոտերից, ամառվա գույներից։ Երկրագունդը թեքվեց դեպի ձմեռ, ամառը էլ չի երևում հորիզոնին։
Վերջ, արդեն անցանք խաշի ու թփով տոլմայի ռուբիկոնը, շնչեցինք ձմեռային սխտորի հոտը, մի թեթև դողացինք։ Ձմերուկը տխուր ու միայնակ բազմել ա խանութի ցուցափեղկին՝ էլ չի ուտվում, հիմա տաք ճաշի, թեյի ժամանակն ա։ Հիմա տաքն ա հաճելի։
Հիմա էլ չենք թաքնվում արևից, հիմա արևն ա մեզնից թաքնվում։
Հենրիկ Պիպոյան