Երկու տարի առաջ` 2023 թվականի այս օրը` ապրիլի 3-ին, կյանքից հեռացավ Հայաստանի Հանրապետության վաստակավոր արտիստ Լուսինե Կիրակոսյանը:

Մի օր Տոմիկիս հետ զբոսնում էինք, մեկ էլ մի մարդ տեսանք՝ փոքր շան հետ։ Էդ դեպքերում ես միշտ ասում էի, որ Տոմիկը վտանգավոր չի, բան չի անի, ու եթե տերը համաձայնում էր, շներին մոտեցնում էինք, մի քիչ շփվում էին իրար հետ, խաղում էին։ Ես միշտ աշխատում էի էդ առիթը բաց չթողնել։ Ախր, նրանց կյանքն էնքան կարճ ա, որ էդ մի քանի վայրկյանն էլ նշանակություն ունի։ Իսկ եթե վախենում էին, ժպտում էի, ու հեռանում էինք։

Մեր մոտ արդեն բարի ավանդույթ ա դարձել՝ յուրաքանչյուր ընտրությունից հետո ընտրողները զարմանքով իմանում են, որ պարտվել են ընտրություններում։ Ընտրողների ճնշող մեծամասնությունը միշտ դեմ ա իր կատարած ընտրությանը։

Դուք գիտե՞ք, որ մեր ջուրն էլ ա արևահամ։ Ավելի շուտ՝ հենց ջուրն ա արևահամ, ու դրանից ա, որ մեր բարն էլ ա արևահամ, բառն էլ, քարն էլ, տառն էլ։ Չարենցը դա գիտեր, նա չէր կարող չիմանալ, պոետներն էդ բաները գիտեն։ Դրա համար էլ էդ բար ու բառով մեզ կրակն ա գցել՝ չի կարողացել ընտրի, թե որ մեկի մասին մեզ պատմի, հա՛մ բարից ա կիզվել, հա՛մ բառից, հա՛մ բարից ա հարբել, հա՛մ բառից։

Ասում եմ՝ ժամանակը չի՞, որ Պետական համալսարանում կիրառական զազրախոսության ամբիոն բացեն, մարդիկ սովորեն նորմալ զազրախոսել, թե չէ անգրագետ, անճաշակ, մեկը մյուսին կրկնող․․․ Մարդ Zzվում ա, որ կարդում ա։

Արցախի դեմ Ադրբեջանի սանձազերծած պատերազմում հավերժացած հերոսների շարքին դասվեց նաև 19-ամյա ՎԱHԵ ԵՂԻԿՅԱՆԸ՝ իր կյանքը նվիրելով հայրենիքի պաշտպանությանը և կիսատ թողնելով նպատակներն ու երազանքները։ Հաղթանակի օրն էր ծնվել, հանուն հաղթանակի էլ անմահացավ։

Ուջանում՝ Անդրանիկի արձանի շուրջը, ծերունիներ էին նստած։ Մոտեցավ որպես հին ծանոթների, հին բարեկամների: Շուտով համարյա ամբողջ գյուղը շրջապատեց նրան, ու ամբողջ գյուղի հետ զրույցի բռնվեց։ Մարդկանց հետ իսկույն մտերմանալու, նրանց առաջ ինքն իրեն բացելու և դրանով իսկ նրանց բացելու զարմանալի ձիրք ունի։ Ու միշտ բնական էր լինում երկխոսությունը, բնական, ինչպես իր գրքերում:

ՀՐԱՅՐ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆԸ ծնվել է 1997 թվականի հուլիսի 22-ին, ԱՀ Մարտունու շրջանի Նորշեն համայնքում: Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է Արցախի պետական համալսարանի «Իրավագիտություն» բաժինը:

Էսօր փողոցում տեսա աղբարկղի մեջ իրար վրա լցրած գրքեր։ Շատ էին։ Գիրք տեսնելիս միշտ ուզում եմ մոտենալ, տեսնել, թե ինչ գրքեր են, բայց շատ էի շտապում, կողքով անցա-գնացի։

Հետաքրքիր ա՝ ծիտիկները թանկ հաց չեն ուտում՝ էն, որ ծախում են հարստացածների սուպերմարկետների օլիգարխ բաժիններում՝ տարբեր տեսակների՝ Ցեյլոնի սարերում աճող հազվագյուտ կապույտ ցորենից թխած, խոշոր, ձևավոր աղվածքի, Ջոմոլունգմայի դոշերից հավաքած մանուշակի փոշով հարստացրած, Էկզիստենցիալիստական թոնիրներում թխած, Ֆեն-Շուի մեթոդով աղոթած՝ մի բերանը՝ 1000 դրամ... Էդ սուպերդիետիկ անախորժ հացերը չեն ուտում։ Թռնում-գալիս են, հոտ են քաշում, ծուռ-ծուռ նայում են, պարարտացնում են ու թռնում-գնում։