Իրանի և Միացյալ Նահանգների միջև բանակցությունների հինգերորդ փուլի ավարտից հետո Իրանի գլխավոր բանակցող, արտգործնախարար Աբբա Արաղչին հայտարարել է, որ «դա բանակցությունների ամենապրոֆեսիոնալ փուլերից մեկն էր»։ «Մենք անսասան ենք մեր դիրքորոշումներում։ Ամերիկյան կողմն այժմ հստակ պատկերացում ունի Իրանի դիրքորոշման վերաբերյալ»,- շեշտել է նա։               
 

«Առևտրի մեծածախն է լավ»

«Առևտրի մեծածախն է լավ»
15.01.2013 | 14:14

Քոչարյանը վերջապես «երևաց»: «Երևումը» մեկ առանցքի շուրջ է. առերևույթ` իր չվերադարձի, իսկ իրական բովանդակությամբ` իր վերադարձի և միայն` իր վերադարձ:

Տեքստը սկսվում է Սերժ Սարգսյանի, նախագահական ընտրությունների ապագնահատակով` «քաղաքական իրավիճակն այնքան անհետաքրքիր է»:
Կարելի էր այսքանով ավարտված համարել ասելիքը, որովհետև ոգին արդեն պարզ է, ներքին շերտում նա ահավոր դժգոհ է, զայրացած, արհամարհում է այդ քաղաքական վիճակն էլ, դրա տերերին էլ:
Բայց պարզվում է` շարունակությունն էլ ավելի հետաքրքիր ու «խորն» է. Քոչարյանը երբեք այդքան խորը, «կոդային» ու կուտակային չի եղել. ամեն բառի տակից ոգիներ են ժայթքում:
Ասում է` երկու «ղարաբաղցի» ընկերներ (ի դեպ. Վազգենն էլ իր եղբայրն էր, չէ՞) չպետք է պայքարեն միմյանց դեմ: Իսկ թե մինչև հիմա ինչ էր անում Քոչարյանը, երբ մենք ստույգ գիտենք, որ Սերժ Սարգսյանի և իր միջև պայքարն առաջին հերթին այն պատճառով էր, որ ինքը այդպես էլ «չճանաչեց» երրորդ նախագահին, որպես նախագահ, և նույնիսկ տանը նստած ժամանակ ինքն իրեն նախագահ էր զգում` բոլորի, այդ թվում և երրորդ նախագահի հանդեպ, կիմանա լոկ ինքը:
Բայց սա էլ չէ էականը. նա դրանով ասում է հետևյալը` հետո նորից ինձ` ղարաբաղցուս պիտի տաս իշխանությունը: 2018-ին (չնայած, հարցազրույցի երկրորդ մասում դեմ չէ վարչապետ լինելուն էլ, ոնց երևում է):
Ասում է` Սերժ Սարգսյանի «վերընտրվելու ցանկությունը հասկանալի է». ենթատեքստից դուրս է ծորում ռուսական տարբերակը, ուր Մեդվեդևը չցանկացավ «վերընտրվելու ցանկություն դրսևորել»` ժամանակին իրեն նախագահ «առաջարկած գործող նախագահի» և «տրոնը» հանձնեց Պուտինին:
«Երկրորդ» կետով նա ասում է` «չէի ցանկանում մասնակցել երեք նախագահների ծայրահեղ տհաճ, և վստահ եմ, երկրի համար վնասակար ձևաչափի կազմավորմանը»:
Օհո՜, ներեցեք: Այս ինչ սուբլիմացիա է: Եվ ի՜նչ խոստովանություն: ա) Նա իրեն ընդհնարացնելով ասում է «տհաճ», ասում է` «վնասակար»: Հետաքրքիր է` ի՞նչ էր անելու «տհաճ» ու «վնասակար»: Եվ հետո` ախր ինքն առաջադրվելու շանս չուներ: Ախր Ռուսաստանը, Բրյուսելը, ուր ուղարկել էր Գագիկ Ծառուկյանին, շանս չտվին իրեն առաջադրվելու: Հետ չքաշեցին Սերժ Սարգսյանին:
Եվ հետո` ինչու է նա իրեն իրավունք վերապահում խոսել ոչ միայն երկու նախագահ-ղարաբաղցի ընկերների, այլև առաջին նախագահ Տեր-Պետորսայնի անունից. մի բան գիտե՞ր, պայմանավորվածություննե՞ր ուներ իր հետ:
Երրորդ պատճառը, ընդհանրապես, ինչպես ասում են, վերջն է` քաղաքական կյանքը Հայաստանում վերածվել է «մանրածախ առևտրի» («առևտրի մեծածախն է լավ»` կասեր Վանոն), որի համարն ինքն իր գիտելքները (կարդացած գրքերը, թերևս նկատի ունի), «փորձը» չի ծախսի:
«Փորձը», հաստատ, պետք չէր օգտագործել:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 3265

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ