ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփն այսօր առավոտյան CNN հեռուստաալիքին հայտարարել է, որ ինքը «չի մտածում» միլիարդատեր Իլոն Մասկի մասին և մոտ ապագայում նրա հետ չի խոսելու։ «Ես նույնիսկ չեմ մտածում Իլոնի մասին։ Նա խնդիր ունի։ Խեղճը խնդիրներ ունի», - ասել է Թրամփը։ Այն հարցին, թե արդյոք զրուցե՞լ է Մասկի հետ, նա պատասխանել է. «Ոչ։ Կարծում եմ՝ որոշ ժամանակ նրա հետ չեմ խոսի, բայց նրան ամենայն բարիք եմ մաղթում»։               
 

«Մարդ էր իր ամեն բանով»

«Մարդ էր իր ամեն բանով»
26.01.2018 | 09:46

Մահվան իրողությունից մտքերս ցաքուցրիվ են, հուշերս` դրվագային, խոսքս էլ լինելու է անավարտ…
Մենք մեկմեկու հետ մշտապես «դուք»-ով ենք խոսել, և դա ձևական չէր, դա ճշտիվ արտահայտում էր փոխադարձ հարգանքի վրա հիմնված մեր հարաբերությունները: Այո, ընկերներ չէինք, բայց բարեկամներ էինք ու համախոհներ:


Ծանոթացել էինք 2012-ին: Գրքերիցս մեկը պիտի թարգմանվեր թուրքերեն, բոլոր թարգմանիչները հրաժարվեցին, իսկ ինքը` ծանոթանալով բնույթին, մեծ ուրախությամբ ու պատրաստակամորեն հանձն առավ: Սարգիս Հացպանյանը, որին մինչ այդ ճանաչում էի որպես հասարակական, քաղաքական գործչի, ինձ զարմացրեց իր ահռելի գիտելիքներով, ժայթքուն եռանդով ու բարեխղճությամբ: Երբ թարգմանությունը պիտի ուղարկվեր տպարան, վերջին պահին վերնագրում մի բառ իրեն չբավարարեց: Զանգահարեց երեք-չորս հոգու ու բառը ճշտեց: Նկատեցի, որ, որպես թարգմանիչ, իր անունը չկար, նշել էր երեխաների անունը` Մարիամ Արփի և Նաիրի Արեգ: Հարցրի, պատասխանեց. «Ձեր գիրքը Թուրքիայում մեծ արձագանք կունենա, չեմ ուզում, որ անուն-ազգանվանս պատճառով խնդիրներ ծագեն»: Բանը դրանով չավարտվեց, գրքի լույսընծայումից հետո ծանոթացրեց Ստամբուլի «Բելգե» հրատարակչության տնօրեն Ռագըփ Զարաքոլուի հետ և մեկ ժամից ավելի թարգմանչի դեր կատարեց:


Եվ ես հասկացա, որ նա մարդուն գնահատում է նրա Գործով, նրա գլխավոր չափանիշը այն Գործն էր, որ ուներ ազգային-պետական արժեք: Կարծում եմ, որ այս նշաձողով առաջնորդվելով էր, որ պաշտում էր Արցախյան ազատամարտի իր հրամանատար Լեոնիդ Ազգալդյանին:
Այդպե՛ս սկսվեց մեր բարեկամությունը, որն, ավա՜ղ, կարճ տևեց:
Մի քանի տարի առաջ ասաց, որ երբեք չի ծխել ու չի խմել, քաղց էլ չի զգում, այլ նայում է ժամացույցին ու հասկանում` ինչ-որ բան պիտի ուտի: Երանի՜ այն ժամանակ իմանար, որ հիվանդ է…
Համոզեցի, որ հանդես գա «Իրատեսի» էջերում: Ծանոթացրի գլխավոր խմբագրի հետ, պայման դրեց, թե` գրելու ժամանակ չունեմ, ես կխոսեմ, թող ձեր լրագրողը տեքստի վերածի: Այդպես էլ եղավ, ու ծնվեց մի ամբողջ հոդվածաշար: Թող ինձ ներեն գործընկերներս, բայց կարծում եմ, որ Սարգիս Հացպանյանի այդ հոդվածները ամենածանրակշիռ ու լրջմիտ հրապարակումներն են, որ տպագրվել են թերթում:


Հպարտանում էր Հայաստանի քաղաքացի լինելու փաստով, անձնագիրն էր ցույց տալիս, բայց ապիկար պաշտոնյաների անհանդուրժող, անզիջում, ամբարիշտ քննադատն էր: Ա՛յդ էր պատճառը, որ նրա առջև փակ էին բոլոր պետական դռները: Սակայն նրա ձեռքում էին հազարավոր մարդկանց սրտի ու մտքի բանալիները…
Հրաժեշտի այս խոսքս կուզենայի ավարտել` դիմելով անձամբ իրեն.
-Սարգիս, թույլ տուր առաջին ու վերջին անգամ քեզ դիմել «դու»-ով: Անկասկած, դու դասվելու ես հայոց մտքի ընտրյալների շարքում: Դու ունեիր մարդու գնահատման քո չափանիշը, բայց քո ապրած կյանքով թողեցիր նոր չափանիշներ: Հիշու՞մ ես` ինչ էր ասում Շեքսպիրի Համլետը. «Մարդ էր, Հորացիո, իր ամեն բանով»: Դու էլ մարդ էիր քո ամեն բանով, բայց առաջին հերթին` ազգիդ, պետությանդ ու ճշմարտությանը անմնացորդ նվիրվածությամբ:
Մնա՜ս բարով, հանգչիր խաղաղությամբ…


Խաչատուր ԴԱԴԱՅԱՆ

Դիտվել է՝ 6912

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ