«301 թվին առաքյալ Գրիգոր Պարթևի քարոզներով հայոց Տրդատ թագավորն ընդունեց և հռչակեց քրիստոնեությունը` իբրև պետական կրոն….
Էջմիածնի պատմական դերը, նրա գոյության իմաստն ու իրավունքը անհամեմատ ավելի հզորացավ և անհրաժեշտ դարձավ հայ ժողովրդի համար այն դժբախտ օրից, երբ մենք 14-րդ դարում կորցրինք մեր պետականությունը...
Կան մարդիկ, որոնց անունները չեն պատկանում միայն կենսագրություններին։
Նրանք պատկանում են հիշողությանը։
Պատկանում են մարդկությանը։
Այդպիսի մարդ էր Չարլի Չապլինը...
1935 թվականի դեկտեմբերի 27-ին ոմն Պոստիշև Ստալինին առաջարկեց վերադարձնել տոնածառ դնելու ավանդույթը: Ստալինը չառարկեց: Այդ լուրը հաջորդ օրը կայծակի արագությամբ տարածվեց երկրով մեկ: Հասավ նաև Երևան...
Նայեցի և լսեցի, աշխարհի ամենահայտնի ազգակցիս, մեծագույն Հայի` Հենրիկ Մխիթարյանի հարցազրույցը իր նորընծա գրքի առիթով և զգացի` հայրենիքից հեռու անգամ որքան Հայ, ինչքան Մարդ է նա և ինչքան Հայրենիքներ կան նրա ջերմ սրտում...
Մենք, շատ թե քիչ տանելի ապագա ունենալու համար, պետք է աշխատենք բազմակողմանիորեն հասկանալ հզորների ու թույլերի հարաբերությունների անատոմիան։
Բնականաբար, եթե ուժեղների ու թույլերի հարաբերությունների հետ առնչված երկրորդական հանգամանքները դնենք մի կողմ, ապա այդ հարաբերությունների կայուն ու երկուստեք իմաստալից լինելու համար, ընդհանուր առմամբ, պետք է հավասարակշռություն լինի, մի կողմից, ուժեղի համար թույլի օգտակարության և, մյուս կողմից էլ, թույլի համար ուժեղի կողմից պաշտպանվածության միջև...