Գազի գնի թանկացմանը զուգահեռ, հատկապես գյուղերում ապրող մարդիկ այսօրվանից մտածում են, թե ձմռանն ինչպես են տաքանալու: Օրերս մի ուշագրավ դեպք պատմեցին: Գեղարքունիքի մարզի շատ համայնքների բնակիչներ սկսել են մեծ քանակությամբ փայտ գնել ու պահեստավորել: Հայտնի է, որ այս մարզում ոչ միայն ձմեռը երկար է տևում, այլև չափազանց խիստ է:
Կանխավ ապահովագրվելն ու մեծ քանակությամբ վառելափայտ գնելն էլ բացատրում են շատ պարզ: Նախ, ձմռանը գազ վառելով, պարտքի տակ ճռռալու են, հետո էլ, ո՞վ գիտի, կարող է մինչ այդ փայտն էլ թանկանա: Հայաստանում ապրել ու նման հաշվարկներ չանել, նշանակում է զրկվել օրվա հացից ու ձեռքն առնել պանդուխտի ցուպը: Այսօր, այս թանկացումների ֆոնին, հայ գյուղացուն այլ բան չի մնում, քան յուրաքանչյուր կոպեկը մտածված ծախսել, ապրել «գոտին» մշտապես ձգած, վախենալով է´լ «բեթարից»:
Իսկ «բեթարը» շատ սպասել չտվեց: Հիմա էլ թանկացավ տրանսպորտը: Ճիշտ է, քաղաքաբնակների համեմատ գյուղերում համեմատաբար քիչ են երթևեկում, սակայն էլի ծախսը մեծ է լինում: Եթե գազի թանկացման պարագայում կարելի էր մտածել այլընտրանքային ուղիների մասին, տրանսպորտի հարցում վիճակն անշտկելի է: «Լավագույն» դեպքում ողջ ազգը պիտի հեծանիվ քշի, վատագույն դեպքում` ապավինի սեփական ոտքերին:
Իրավիճակը շտկելու միայն մեկ ելք կա` «թանկացնել» նաև աշխատավարձը, որպեսզի մարդկանց ստացածն ու ծախսածը գոնե նույն մակարդակի վրա լինեն: Այլապես, օր օրի գները «թռնում» են, իսկ աշխատավարձը, էծի մորուքի պես, ո´չ երկարում է, ո´չ կարճանում:
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ