Փրկության կանչ

Գերեվարել են ամպերն արևին

ՈՒ մռայլվել է աշնան երկինքը

Տրտմել է օրը այս աշնանային

Տխուր է անգութ, մութ ամպը` ինքը։

Խոնավ փեշերը փռել սարերին

ՈՒ անշարժ նստած թախիծ է մանում,

Իր մանած անգույն, տամուկ թախիծը

Հենց իր աչքից է արտասուք քամում։

Լուռ արտասվում է թախծագործ ամպը

ՈՒ թոն է կաթում թրջված ծառերին

Եվ ամպից փախած գորշ մշուշներն են

Լռելյայն փարվում մրսած սարերին։

Գորշ է, պաղ, տխուր ողջ բնությունը.

Արցունք է կաթում արցունքի վրա.

Աշնան մեջ թափվող այս

տրտմությունը

Վառման գույներն է գողանում նրա։

Առանց լուսաշող, արդար արևի

Գաղջ է ու գորշ է դառնում ամեն բան :

Ճշմարի՛տ շողեր կենարար լույսի

Արթնացեք, գտեք մեր հույսի ճամփան։

Լաուրա ԱՄԻՐԽԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ