Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը հերթական սպառնալիքներն ու պահանջներն է հնչեցրել Հայաստանի հասցեին, հայտարարելով․ «Հայաստանն առաջ քաշեց, այսպես կոչված, «Խաղաղության խաչմերուկ» նախագիծը, և այժմ աշխարհում չկա մի երկիր, որին այն չներկայացնի։ Չնայած այս, այսպես կոչված, «նախագիծն» առանց Ադրբեջանի գրոշի արժեք չունի։ Եթե դուք իսկապես ցանկանում եք իրականացնել այս նախագիծը, ապա առաջին հերթին պետք է դիմեք Ադրբեջանին, քանի որ առանց մեզ դա ընդամենը թղթի կտոր է։ Եվ մեր պայմաններն արդար են՝ հիմնված միջազգային իրավունքի և հենց Հայաստանի պարտավորությունների վրա»։

Քաղաքապետարանը պետք է աջակցի զորահավաքին, զորակոչին: Հիմա Երևանի քաղաքապետնn ինչպե՞ս է այդ գործընթացին աջակցում, եթե հենց ինքը բանակից փախած է:

Տրանսպորտի ուղեվարձի արժեքը 100 դրամ է, բայց իշխանությունները իրականում այն ցանկանում են դարձնել 150, թեև գիտեն, որ դա խնդիր է դառնալու, որը կանխելու նպատակով սկզբում հայտարարում են, թե արժեքը կլինի 300 դրամ, սկսվում է հանրային բողոք, որից հետո, 300 դրամի փոխարեն, հայտարարվում է 200 դրամի մասին, որպեսզի հաջողության իմիտացիա ստեղծվի, վերջում էլ հայտարարում են, թե արժեքը 150 դրամ է սահմանվում ` ի սկզբանե հայտարարվածի կեսի, բայց իրական նախատեսվածի չափ, որ մարդիկ մտածեն, թե կիսով չափ իջեցրին գինը ու ըստ էության խաղաղվեն գրանցված «հաղթանակով»:

Բանակն այն կառույցն է, որը չի կարող հանդուրժել օխլոկրատիա: Որտեղ ընդունելի չեն նեպատիզմի վրա հենված առաջխաղացումները։ Բանակն այն կառույցն է որտեղ անհրաժեշտ է հստակ կանոնակարգ, ուժեղ ղեկավար և հայրենասիրական գաղափարախոսություն։

Սկզբից ինձ թվաց` բառերը լավ չեն լսվում` տեխնիկական խոտանի պատճառով։ Հետո քանիցս լսեցի ` կասկածելով, թե ընկալման խնդիր ունեմ և ինքս լավ չեմ հասկանում` ինչ է ասում։

Եկեք մեկ անգամ ևս ասենք, որ ինչ-որ բան հասկանալն ու այդ հասկացածի հիման վրա որևէ բան կառավարելը սկզբունքորեն տարբեր բաներ են։

Սովորությունը սարսափելի բան ա։ Հինգ մահ ես տեսնում, վեցերորդին սովորում ես, երկու անգամ քեզ ժպտում են, երրորդը էլ չես նկատում, մի քանի անգամ քեզ խաբում են, հետո ինքդ ես սկսում խաբվել։

Թուրքիայի ներկայիս իշխանությունները, առավել՝ քան երբևէ, որդեգրել են Օսմանյան կայսրության քաղաքականությունը։ Իրենք զրկվել են կայսրությունից, բայց հավակնությունները չեն կորցրել...

Բանակում առաջին օրը քնած ժամանակ կամուտատորով տոկի տվին: Հաջորդիվ ծեծ ու ջարդից հետո, թե բա՝ կատակ էինք անում: Իհարկե դաժան է, քնած մարդուն տոկի տալով կատակ անելը, բայց սա էր/է մեր բանակը: Ավելի գիտակից ժամանակ՝ բանակից շատ հետո, ասում էինք բանակը հանրության վատ կողմերի խտացված արտացոլանքն է, ու դա իրապես այդպես է...

Նիկոլի «Երկրի հակառակ կողմը» («Բարոյականության հակառակ կողմը») «գիրքը» (պղծագիրը) կարդալուց և Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնի վերաբերյալ այս տեղեկություններին ծանոթանալուց հետո կարող է արդեն հասկանալի դառնալ Մակրոնի և Նիկոլի, այսպես ասած, մտերմությունը կամ, կարելի է ասել, ուշագրավ հարաբերությունները…