Հայաստանի համար ճակատագրական, կասեի՝ գոյաբանական, որոշումներն ընդունվում են մեկ անձի կամ մեկ ընտանիքի կողմից։

Նոր քեռի գտնելու՝ հնից փախչելու բերկրանքն անսահման է քաղաքականապես ինֆանտիլ ազգի մոտ. նա այդպես էլ դուրս չեկավ իր մանկական կիսատաբատից:

Էս հսկա, ծանր հեռուստացույցի վրա ընդամենը 12 ալիք կար՝ ինչպես ժամացույցի թվատախտակին. հենց թվատախտակի նման էլ դասավորված էին թվերը՝ վերևում՝ տասներկուսը, ներքևում՝ վեցը և այլն։ Արտադրողների մտքով անգամ չեր անցնում, որ դրանից ավելի շատ ալիքներ կարող են լինել. էդքան ի՞նչ պիտի հաղորդեն։ Իրականում՝ տասներկու ալիք, իհարկե, չկար. ընդամենը երկու ալիք էր՝ առաջին ալիքը՝ հայկականը, ու ութերորդը՝ Մոսկվան։ Ավելի ուշ ավելացավ 11-րդ ալիքը՝ երկրորդ հայկական հեռուստատեսությունը, որ երեկոյան մի քանի ժամ էր աշխատում, ու հինգերորդ ալիքը՝ երկրորդ ռուսական ալիքը, որ էլի երեկոյան էր միանում։ Դրանց ավելանալն իրադարձություն էր. կարծես, աշխարհը երկու անգամ մեծացավ։ Պուլտ, իհարկե, չկար. ալիքը փոխելու համար պիտի մոտենայիր հեռուստացույցին, խոնարհվեիր, ինչպես նորին գերազանցության առաջ, ու բռնակը պտտեիր չորս գործող ալիքներից մեկի վրա։ Երբ էլ միացնեիր, էդ չորս ալիքներից մեկով մի հետաքրքիր բան, անպայման, հաղորդում էին, որ կարելի էր նայել, մի նոր բան իմանալ, հաճելի պահեր ապրել։

Երեկվանից հայաստանյան տեղեկատվական դաշտը հեղեղված է հայ-ամերիկյան ռազմավարական հարաբերությունների հաստատման մասին դիսկուրսով: Ամեն դեպքում, հենց այդպես են ներկայցնում Երևանի ու Վաշինգտոնի միջև ստորագրված կանոնադրությունն իշխանական ու մերձիշխանական մեդիաներն ու պալատական «փորձագետները»:

Կոլումբիայի համալսարնի, քաղաքկիրթ և ոչ քաղաքակիրթ հանրությունների տարբերակման ուսումնասիրության 19-րդ կետը ձևակերպված է այսպես. «Խոշոր աղետների, կտակլիզմների ժամանակ, քաղաքակիրթ հանրության մոտ դիակապտության և թալանի երևույթները հանդես են գալիս երրորդ օրը: Իսկ ոչ քաղաքկիրթ հանրություններում, հենց առաջին օրից»:

ՀՀ-ԱՄՆ ռազմավարական գործընկերության կանոնադրության ստորագրումը գետնի վրա մեզ ոչինչ չի տալու, բայց փոխարենը վատթարացնելու է հարաբերությունները ՌԴ-ի եւ Իրանի հետ։ Նիկոլական պրոպագանդան կեղծ եւ ոչ իրական սպասումներ է առաջացնում հայ հասարակության մոտ։ ԱՄՆ-ի հետ ռազմավարական գործընկերության կանոնադրության ստորագրումը ՀՀ-ին չի պաշտպանելու հնարավոր ագրեսիայից, այն փաստացի ավանտյուրա է: Ավանտյուրա է նախ ՀՀ-ի, ինչու չէ նաեւ ՌԴ-ի եւ Իրանի նկատմամբ։

Այնպիսի հանրային ոգևորություն, որ կա այս օրերին, ես տեսել եմ 2018-2020 թվականներին` մինչև պատերազմը:

Արարատ Միրզոյանի հետ ՀՀ-ԱՄՆ ռազմավարական գործընկերության մասին փաստաթուղթ ստորագրած ԱՄՆ-ի պետքարտուղար Բլինքենը ոչ գործընկերային, երեսպաշտական քայլ կատարեց հայ ժողովրդի հանդեպ, բացեիբաց կեղծելով իրականությունը և հայտարարելով, թե Փաշինյանի ղեկավարմամբ Հայաստանը նշանակալի հաջողություններ է գրանցել ժողովրդավարության ոլորտում:

Ամերիկյան և ընդհանրապես արևմտյան հայտնի լրատվականներում պետության անվտանգային, ռազմական և քաղաքական այլ թեմաներով փորձագետների և վերլուծաբանների դերում հանդես են գալիս հատուկ ծառայությունների նախկին ղեկավարներ, բանակի նախկին գեներալներ, նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյաներ...

Դավաճանի գլխավորությամբ Հայաստանն անում է նույն քայլերը, որոնք անում էր 1920 թ․ Առաջին Հանրապետությունը, և որոնք էլ դարձան Առաջին Հանրապետության ողբերգական վախճանի գլխավոր հիմքը։ Հայաստանը ճիշտ այնպես ինչպես 100 տարի առաջ տարածաշրջանի վրա ուրույն դերակատարում ունեցող երկրների հետ խոսելու փոխարեն, իր «փրկությունն» է որոնում 1000-ավոր կիլոմետրեր հեռավորության վրա։ Եթե 100 տարի առաջ Սևրի պայմանագիրը, ԱՄՆ մանդատն ու Վիլսոնի իրավարար վճիռն էին «փրկության փարոս» ներկայացվում, ապա այժմ դավաճանական վարչախմբի քարոզչության կողմից նմանատիպ «պատվի» է արժանացել Բայդենի հեռացող ադմինիստրացիայի հետ կնքված պայմանագիրը։