Ասում եմ` հայի բախտ, է՛լի… Մարդ տուն-տեղը, եղած-չեղածը ծախի, էստեղի կրակից փախչի, գլուխը պրծացնի, մեքսիկաներով մի կերպ հասնի գլենդեյլնոց, օր ու գիշեր չարչարվի, մի թեթև բան ստեղծի, որ մի քանի տարի վայելի, էն էլ սենց վառվի-գնա…

Քաղաքականության մեջ չեն կարող լինել զգացական թշնամիներ. այստեղ կարելի է առանձնացնել շահային հակառակորդներ և արյան կամ գոյութենական թշնամիներ։

Կոշկակարին բախտի բերմամբ թագավոր են դարձնում, նա չի զբաղվում պետության գործերով, գահին նստած՝ ձանձրանում է։

2021թ. խորհրդարանական ընտրություններից այս կողմ նա մեղք չունի ոչ մի բանում: Մենք չենք ընկալում. թե ո՛վ է Նիկոլը:

Երբ ՈՒկրաինայում բանը հասել է նրան, որ ճակատի առանձին հատվածներում լեհ, բրիտանացի, հոլանդացի և այլ «տերօբորոնշիկները» պաշտպանվում են հյուսիսկորեացի «շտուրմովիկներից», երբ Ռուսաստանի ու Իրանի կողմից շպրտված Սիրիայում իշխանությունը վերցրած մարդիկ և թուրքական «գենշտաբը» ամերիկացիների կողմից շպրտված սիրիական քրդերի դեմ բացեիբաց համատեղ գործողություն են սկսում, իսկ կողքի քրդերը՝ Իրաքյան Քուրդիստանի իշխանությունները, ոնց որ թե, թուրքերի հետ էդ հարցում թիմ են, երբ Համասի և Հզբոլահի քոքը տալուց հետո Իսրայելը արաբական մնացյալ աշխարհի կողմից շպրտված Գազայում իր հարցերը ամենահինկտակարանյան ձևով է փորձում լուծել, երբ կողքի երկրի գլխավորն ասում է, թե միջանցքն ուժով է վերցնելու, իր հայրենակիցներին բերելու է այստեղ ապրելու, մենք էլ էստեղից-էնտեղից բերած զենքը պիտի հետ ուղարկենք, ու երբ այս ամենը տեղի է ունենում Ամերիկայի ընտրված նախագահի Պանամային, Կանադային ու Դանիային ներկայացվող տարածքային ու նմանօրինակ այլ պահանջների ֆոնին, ահավոր ուզում եմ հավատալ, որ այս անգամ ինչ-որ hրաշքով պլստալու ենք:

Նորմալ կյանքով ապրող և, մանավանդ զարգացող հասարակություններում տգիտությունը թուլության նշան է, որը մարդիկ աշխատում են թաքցնել։

Կարծիքից մինչև խորհուրդ թիզ ու կես է, ու այդ սահմանն անցնելու «չարաճճիությունը» հանգեցնելու է նոր ողբերգությունների. լոկ գիտակցված, անանձնական որոշումները կարող են ապագայի շուրջ հյուսված դավադիր կծիկը քանդել և հույսի ճրագ վառել:

Պետությունն իր քաղաքացիների առաջ ունի պոզիտիվ պարտավորությունների հսկայական շարք։

Մի արեք նման բան, սեպ մի խրեք Հայաստանի ու Սփյուռքի միջև:

Երբ Հայաստանում շուկայական հարաբերությունները փոխարինեցին սոցիալիստական ռեալիզմին, մարդու նոր տեսակ առաջացավ՝ գործարար մարդ (հոմո վաճառիկուս)։ Ու եղավ մի ժամանակ, երբ հոմո վաճառիկուսը միակ մարդն էր, որին հաջողվում էր ոչ միայն աշխատել, այլ նաև մի քիչ փող աշխատել։ Դրա համար էլ, ով ասես՝ դարձավ գործարար։ Նորաթուխ գործարարների ծագումն իրենից խայտաբղետ մի պատկեր էր ներկայացնում՝ նախկին ինժեներներ, գիտությունների թեկնածուներ, թատրոնի դերասաններ, բեռնատարի վարորդներ, մարքսիզմ-լենինիզմի դասախոսներ, բանաստեղծներ, անգամ՝ նախկին պորտաբույծներ։