Ֆեյքերի խնդիրը ամենևին էլ նոր չէ: Այդ երևույթին անդրադարձել է դեռևս Հովհաննես Թումանյանը՝ 1911 թվականին:

Բաքվի բանտից ու դրանից ոչնչով չտարբերվող ծաղրադատարանից մարդկության դեմ հանցագործություն գործած ցեղասպան Ալիեւին եւ նրա ապօրինություններին դեռեւս զգուշավոր հետեւող ու չարձագանքող միջազգային հանրությանը դարձյալ մարտահրավեր է նետում Ռուբեն Վարդանյանը՝ թույլ չտալու անարդար դատաստան մի ողջ ժողովրդի՝ համայն հայության դեմ։

Մամուլից հայտնի դարձավ, որ միջազգային հանցագործ, ցեղասպան Ալիևի գրպանային դատարանի հերթական շինծու նիստում ընթերցվել է մեղադրական, այսպես կոչված, եզրակացության եզրափակիչ մասը, որտեղ ադրբեջանցիների նկատմամբ վերջին տասնամյակներում կատարված «ծանրագույն հանցագործությունների» կազմակերպիչներ են նշանակվել Վազգեն Մանուկյանը, Մոնթե Մելքոնյանը, Վազգեն Սարգսյանը, Ռոբերտ Քոչարյանը, Սերժ Սարգսյանը, Սամվել Բաբայանը, Վիտալի Բալասանյանը, Սեյրան Օհանյանը, Արշավիր Ղարամյանը և այլք։

Նոր կարդացի, որ անգաղափար մեկը փորձելու է մի քանի ժամից ինչ-որ «գաղափարական» ուղերձով դիմել հանրությանը։ Եկեք հասկանանք ասվածի տրամաբանությունը․ մի անձնավորություն, ով իշխանության գալու հենց սկզբում հայտարարեց, որ որևէ քաղաքական գաղափարախոսության՝ «իզմ»-ի կրող չէ, այժմ փորձելու է խոսել գաղափարաբանական արժեքներից...

Էն տխմարները, ովքեր պնդում էին, թե ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը այլևս անհնար է գործարկել և պետք է ընդառաջ գնալ Ադրբեջանի պահանջներին ու լուծարել Մինսկի խումբը, արդյո՞ք հիմա չեն հասկանում, թե ինչու էր Ալիևը պնդում այս հարցում...

Վերջերս ինչ-ինչ անձինք և կասկածելի մեդիաներ սկսել են շրջանառել Վազգեն Սարգսյանի անունն ու նրան հետմահու մեղադրանքներ ներկայացնել: Սկսենք այնտեղից, որ անբարոյականության գագաթնակետն է 26 տարի առաջ մահացած մարդուն մեղադրյալի սյունին գամելը՝ նրա մահից տասնյակ տարիներ անց տեղի ունեցող քաղաքական պրոցեսների համար...

Արցախում, մեր հայրենի տանը հարուստ գրադարան ունեինք` մոտ երեք հազար գիրք։ Մեծ մասը հայրս էր գնել, հետո նաև ես էի գրքեր գնում։

Թումանյանի հեքիաթներով սկսում ենք մեր կյանքը, Թումանյանի քառյակներով՝ ավարտում, Թումանյանից իմանում ենք, թե հայրենիքն ինչ ա, Թումանյանից սիրել ենք սովորում, Թումանյանի միջոցով հաղորդակցվում ենք տիեզերական ցավի հետ՝ մարդ ենք դառնում, ճանաչում ենք մեր մտքերն ու զգացմունքները, շոշափում ենք մեր արմատները․․․

Օրբանը ասում է, որ Հունգարիայի պատմությունը լավ է սերտել, նաև՝ ռուսներինը, որ քանիցս նաև Հունգարիան են գրավել: Ասում է՝ գիտի, որ ռուսները պատերազմը թույլ են սկսում, բայց հատկանիշ ունեն պատերազմի ընթացքում ուժեղանալու և պատերազմի ընթացքում ավելի վտանգավոր են դառնում: Ու սրանով հիմնավորում է իր վարքագիծը, որ ռուսների հետ դրական հարաբերություններ է պահում: