Արման Կոթիկյանը (1896, Տրապիզոն-1968, Երևան) ոչ միայն հրաշալի կատակերգու էր, ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստ, այլև բանաստեղծ ու թարգմանիչ։ Նա իր «Մխացող շուշաններ» բանաստեղծական ժողովածույում մեջբերել է մոր հետևյալ խոսքը․ «Տղա՛ս, գիտցի՛ր։ Սա արիւնի գոյնով արևը, որ մեր պատին վրա է ինկեր, մեռելներու արևն է, ամեն տեսնելուդ երեք անգամ խաչ հանէ երեսդ․․․»։ Եվ որդին գրեց այս բանաստեղծությունը․
ՄԵՌԵԼՆԵՐՈՒ ԱՐԵՒԸ
Շիրիմները կարմրեցան, շիրիմներէն արիւնող
Աղօթք մը լուռ կը մխա, աղօթք, աղօթք մ ՛ անխօս ու թաքուն,
Ու սգաւոր նոճիներ կերոններու պէս կանգուն՝
Տօնն այս անլուր կը հսկեն։
Մեռելներու արևը հիւանդագին ու աղօտ
Կը սողոսկի պատէն ներս գերեզմանի պարտէզին,
Ցուրտ ու մսող դամբաններ գաղջ արևի են կարօտ
Քիչիկ մը գէթ տաքնալու։
Հիմա մէկ մէկ կը ժպտին, հիմա ուրախ են կարծես,
Մարմինն իրենց տաքացաւ թաց հողին տակ բորբոսող․
Աղօթեցին՝ քուն եղան․․․ Ո՛չ քէն ունին, ո՛չ ոսոխ
«Փա՜ռք Արևին, փա՜ռք Տիրոջ․․․»։
Խաչատուր ԴԱԴԱՅԱՆ
Լուսանկարում՝ Ա․ Կոթիկյանը աջից կանգնած առաջինը, նստած ձախից առաջինը՝ մայրը։