Իմ մանկական աշխարհի խճանկարը Թումանյանի գույնզգույն կերպարներից էր կազմված։ Մաման «Անուշն» անգիր գիտեր, «Թմկաբերդի առումն» էլ, «Լոռեցի Սաքոն» էլ, «Փարվանան» էլ...

Մեր կարծիքով ժամանակակից հայ հասարակությունը այնքան էլ հստակ չի հասկանում «լյուստրացիա» տերմինի իմաստը, այն կապելով հիմնականում քաղծառայողների իրավունքների սահմանափակման պատժիչ և ոչ միշտ արդար մեխանիզմի հետ, սակայն դա այդպես չէ։

Հայտնի բան է, որ որևէ շատ թե քիչ հաջողակ պետական տեսակի միավորում իր գոյության և երբեմն էլ բարգավաճման համար հենվում է իր գումարային հզորության վրա, որն ունի հետևյալ երեք հիմնական բաղադրիչները՝ 1․ Ուժ, 2․ Խելք ու 3․ Ուրիշների հետ ունեցած օգտակար կապեր։

Հանապազօր կյանքից հոգնած, ձանձրացած, ուժահատ ու դժկամ՝ ո՞ր մեկս գոնե մեկ անգամ չենք երազել ընկնել մի անմարդաբնակ կղզի և ապրել այնտեղ խելացնոր աշխարհից կտրված, իբրև նոր օրերի Ռոբինզոն: Օվկիանոսի ջրերը կսրբեին բոլոր կապող թելերը, ձայները, հետքերը, և կլիներ միայն կղզին, որտեղ չկան պայմանականություններ, չկան խաղարկվելիք դերեր, ներկրվող տագնապներ, արտանետվող խռովքներ: Մեր կղզին մեզ կտար երանության գերագույն դրսևորումը՝ մարմնի և հույզերի սանձարձակ ինքնավարությունը:

Մի հավատացեք բանկերի «ակցիաներին», քանզի ձեզ խաբում են: Ակցիաները կրում են սպեկուլյատիվ բնույթ:

Առաջին համաշխարհային պատերազմի ավարտից հետո հաղթանակած արևմտյան տերությունները պարտված երկրների հետ կնքեցին մի շարք պայմանագրեր, որոնցից յուրաքանչյուրը բավականին կոշտ պայմաններով:

«Մանուկ Աբեղյան: Ի՞նչ էր մեզ համար նա. հայկական ավանդությունների մարմնացում, գիտնական` բառիս ամենախորին իմաստով, անվախ, աննախապաշար, անկեղծ, վառ հայրենասեր` լի հավատով հայ ժողովրդի լավագույն ապագայի հանդեպ, սկզբունքի մարդ` մեր ապառաժների պես կայուն, մտքի և կամքի, աշխատանքի և գործի հսկա, պատկառելի ուսուցիչ, սերունդների անձնվեր դաստիարակիչ:

Հիմա էլ Նիկոլը ուրիշ ավանտյուրա է սկսել, իբր ինքն էլ չէր հավատում, որ Ալիևը կհամաձայնի, բայց դե, «если блефуешь, блефуй до конца»:

Նիկոլի երեկվա հայտարարություններից պարզ դարձավ, որ հերթական անգամ բլեֆ էր անում, երբ ասում էր՝ «հենց հիմա պատրաստ եմ ստորագրությունս դնել համաձայնագրի տեքստի տակ»։ Ավելի ուշ, արդեն քմծիծաղով ընդգծում էր, թե «ես ուղղակի այդ կերպ վերահաստատում էի իմ պատրաստակամությունը՝ գործընթացն ավարտական փուլ հասցնելու նպատակով»...

Հայաստանը դատապարտված է դառնալ ուժեղ պետություն։ Ուժեղ պետություն կոնցեպտն առաջին հերթին ենթադրում է պայքարունակ պետություն, որովհետև ուժը պայքարի հետ է ծնվում, հակառակը դեռ չի հանդիպել։