ՀԱԿ կուսակցության ստեղծման և ՀՀՇ-ի լուծարման օրը բավականին ուշագրավ ելույթով է հանդես եկել առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը` խոսելով հիմնականում ՀԱԿ կուսակցության ձևավորման պատճառների, փետրվարի 18-ին կայացած ընտրությունից հետո ստեղծված իրավիճակի և 2008-ի հեղափոխական գործունեության ձախողման մասին: Ըստ էության, Լևոն Տեր-Պետրոսյանը փակեց Հայաստանի քաղաքական պատմության կարևորագույն էջերից մեկը` ընդունելով սեփական անձի և շրջապատի պարտությունը:

Բնականաբար, այսպես պիտի դիմես անհայտ բացակայող արյունակից եղբորդ` ՀՀ արհմիություններին։ Դրանք կա՞ն, թե՞ ինձ է թվում։ Ինձ (հուսամ, նաև ձեզ) թվում է, որ կան, առկա են, անգամ գրանցված են զանազան տեղեկատուներում։ Բայց ինչո՞ւ լսելի չէ ձայնը նրանց, երբ աշխատավոր հայ ժողովրդին կեղեքում են, ծաղրուծանակի ենթարկում և մնում անպատիժ։ Ովքե՞ր են կեղեքում։

Փետրվարի 18-ին կայացած նախագահի ընտրության քվեարկության արդյունքում ընդդիմադիր գործիչ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը շուրջ կես միլիոն ձայն հավաքեց` քվեների շուրջ 37 տոկոսը: Առաջին հայացքից, կես միլիոն ձայնը բավականին լուրջ արդյունք է Րաֆֆի Հովհաննիսյանի համար, քանզի մի քանի ամիս առաջ կայացած խորհրդարանական ընտրությունների շրջանում Հովհաննիսյանին հաջողվեց 5-6 տոկոս ձայն հավաքել: Միևնույն ժամանակ, փորձագիտական հանրությունը սկսել է քննարկել այն խնդիրը, որ Րաֆֆիի ստացած կես միլիոն ձայների հասցեատերը ոչ թե Րաֆֆին է եղել, այլ իշխանությունը, որին դեմ տրամադրված զանգվածը քվեարկել է հանուն Րաֆֆիի: ՈՒշագրավ է, որ ԲՀԿ-ն խորհրդարանական ընտրությունների շրջանում ևս կես միլիոն ձայն հավաքեց, և ԲՀԿ-ական տարբեր տրամաչափի գործիչներ առիթը բաց չէին թողնում շահարկելու, «մատ թափ տալու», թե իրենց կուսակցությունը կես միլիոն ձայն է հավաքել, ուստի և իշխանությունը պարտավոր է իրենց հետ հաշվի նստել:

2013-ի փետրվարի 18-ին կայանալիք նախագահական ընտրության ելքը, կարծես, կանխորոշված է: Առաջադրված թեկնածուներից ոչ մեկն էլ ի զորու չեղավ մոտենալու նախագահ Սերժ Սարգսյանի վարկանիշին, և ամեն ինչ հուշում է, որ ընտրություններն ավարտվելու են առաջին փուլում` Սերժ Սարգսյանի համոզիչ հաղթանակով:

Խորհրդային պետությունը դավաճանության արդյունքում կաթվածահար եղավ: Ասում եմ` դավաճանության, որովհետև ոչ մեկը առաջ չէր քաշել նոր միութենական պայմանագիր (այսինքն` ԽՍՀՄ-ի լինել-չլինելու հարցը) կնքելու համար համապետական հանրաքվե անցկացնելու հարցը, և դրա անհրաժեշտությունն էլ չկար: Պարտադրված հանրաքվեն (Հայաստանը Լևոն Տեր-Պետրոսյանի գլխավորությամբ չմասնակցեց դրան) հաջող վերջացավ, ՀԽՍՀ-ն պահպանելու օգտին քվեարկեց մասնակիցների 68 %-ը: Գորբաչովյան հերթական ավանտյուրիստական հարցադրումը տապալվեց: Բայց քանի որ առաջադրանքը կար, և կատարողն էլ պատրաստ էր, տապալման գործը աստիճանաբար առաջ էր գնում:

Հինգ տարի առաջ այս օրերին հազարավոր մարդիկ, որոնք օրեր ու գիշերներ էին անցկացնում Ազատության հրապարակում, սիրո և եղբայրության պարուրող մթնոլորտում, դժվար թե պատկերացնեին, որ ընդամենը հինգ տարի հետո, Համաժողովրդական շարժումը, այդպես էլ չկարողանալով գալ իշխանության, իր շարքերից քայլ առ քայլ վանելու է նվիրյալ, վճռական, պայքարող բազում համակիրների և վերածվելու է շարքային մի կուսակցության: Ավելի շուտ` կուսակցության ձևավորելու հայտ ներկայացնելու են ոչ սեփական դիրքորոշումներով ու հրապարակային գործունեությամբ աչքի ընկած անհատները (մեկ-երկու բացառությունը` չհաշված):

Վերջին հարցազրույցում առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը խոսել է ՀԱԿ հենքի վրա նոր կուսակցության ձևավորման անհրաժեշտության մասին: Ըստ առաջին նախագահի, նոր ձևավորվելիք կուսակցության գաղափարախոսական հենքը պետք է սոցիալ-լիբերալիզմը լինի:

«Բաբելոնի աշտարակը հասավ լուսնին, բայց սեպտեմբերի 11-ը քանդեց նրա մակետը։ Կեցցե՛ պետական ահաբեկչությունը, որ պայքարում է անձնական և սեպարատական ահաբեկչության դեմ»։ «Ներքնապնակ», Վարուժան ՆԱԼԲԱՆԴՅԱՆ

ԱԺ գարնանային նստաշրջանի մեկնարկը հետաքրքիր «բացահայտումներ» արձանագրեց: Մինչ Հայրիկյանը և որոշ ուժեր Հայաստանում ռուսական «իմպերիալիզմի» և «մութ ուժերի» հետքեր են փնտրում, այս շաբաթ խորհրդարան էր եկել ՀՀ-ում Ռուսաստանի դեսպանի խորհրդականը: Ասացին` նրան հյուրընկալել է ԱԺ փոխնախագահ Հերմինե Նաղդալյանը: ՈՒշագրավ է, որ այդ մասին պաշտոնական տեղեկատվություն, որքան էլ փնտրեցինք, չգտանք:

Ղարաբաղյան ազատամարտի 2-րդ փուլն սկսվեց բոլշևիկների իշխանության ստեղծմամբ և շարունակվում է մինչև այսօր` վերջնական հանգուցալուծման անորոշ հեռանկարով: Բոլշևիկների հաղթանակով օբյեկտիվորեն ստեղծվել էին հնարավորություններ, որ նորից գործողության մեջ դրվի Իսրայել Օրու ծրագիրը Արևելյան Անդրկովկասի ազատագրման վերաբերյալ: Պետերբուրգում բոլշևիկների հաղթանակից կարճ ժամանակ անց Անդրկովկասի կոմունիստները Շահումյանի գլխավորությամբ Բաքվում հռչակեցին Կոմունա` իրենց ձեռքը վերցնելով իշխանությունը: Շուտով այդ իշխանության դեմ ապստամբեցին մուսավաթականները, գրավեցին քաղաքի որոշ թաղամասեր, եռօրյա ընդհարումների արդյունքում պարտվեցին և փախան Գանձակ: Եվ վերազգային, ինտերնացիոնալ հիմունքներով ստեղծվելիք Կոմունան, անկախ բոլշևիկների ծրագրերից ու հակառակ դրան, իրականում վերափոխվեց ազգային-պետական կառույցի` հենակետ ունենալով 16-հազարանոց հայկական զինական ուժերը: Կոմունան իր իրական բովանդակությամբ դարձավ ազգային կառույց, մանավանդ որ դեռ թարմ էին 1905-1907 թթ. ցարիզմի կազմակերպած հայ-թաթարական ընդհարումների հիշողությունները: