«Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, ով ոչխարների փարախը դռնով չի մտնում, այլ ուրիշ տեղով է բարձրանում, նա գող է և ավազակ. իսկ ով դռնով է մտնում, հովիվ է ոչխարների» (Հովհ. 10;1-3)։

Հիսուս Քրիստոսի երկինք համբարձումից ուղիղ տասն օր հետո կատարվեց այն, ինչ Տերն էր խոստացել Իր գնալուց առաջ. «Եթե Ինձ սիրում եք, կպահեք Իմ պատվիրանները. և Ես պիտի աղաչեմ Հորը, և Նա մի այլ Մխիթարիչ պիտի տա ձեզ, որպեսզի հավիտյան ձեզ հետ բնակվի Ճշմարտության Հոգին» (Հովհ. ԺԴ, 15-17):

Ինչպես նախաստեղծների՝ Ադամի ու Եվայի մեղքը Հիսուսի չարչարանաց Գողգոթան կանխորոշեց, այդպես էլ Սասունի ջարդը Հայոց գալիք մեծ եղեռնը գուժեց: Ով դաս կառներ դրանից, ազատության հարության լույս առավոտը կողջուներ: Բայց ավա՜ղ… Սա` որպես նախաբան ստորև գրվելիքի:

Այս ներքաղաքական խժդժուկների ֆոնին հայաստանյան հասարակական-քաղաքական կուլիսներում նշմարվում է մի հիմնախնդիր, որն է` հոգևորականության շերտի պահարանի վերին դարակում գտնվելը։

«Եւ ես ձեզ ասում եմ. անիրավ մամոնայից ձեզ համար բարեկամներ արեք» (Ղուկ. 16;9)։ Քրիստոս պատգամեց մեզ, որ նյութական, ֆինանսական կարողությունը բարիքի մեջ օգտագործենք, բայց թափոններ արտադրող աշխարհը մերժեց աստվածաբուխ այս ճշմարտությունը և անիրավ մամոնայից սկսեց արտադրել ճշմարտանման աղանդավորներ, մարդասպաններ, խաղամոլներ, անաստվածներ, միասեռականներ, ահաբեկիչներ, համակարգչամոլներ, անբարոյականներ, ստեղծեց և հորինեց զանգվածային ոչնչացման զենքեր, հրահրեց մարդակործան պատերազմներ:

Աղոթքը միաժամանակ Աստծո որոնումն է և հանդիպումը Նրա հետ, որը վերաճում է հաղորդակցության: Այսինքն, աղոթքը և՛ գործունեություն է, և՛ վիճակ, նաև որոշակի փոխհարաբերություն է Աստծո հետ և վերաբերմունք` արարածների նկատմամբ:

Սուրբ Գրքի տվյալներով` դաջվածքները եղել են սգո արտահայտություն Աստծուն չճանաչող ազգերի մեջ: Սակայն Աստված իր ընտրած ազգին` Իսրայելին, պատվիրեց հեռու մնալ թե՛ այդ սովորությունից, թե՛ մնացած բոլոր անբարո սովորություններից, որ արմատացել էին այդ ազգերի մեջ: Դաջվածքի մշակույթը, փաստորեն, հեթանոսական հիմքեր ունի:

Երբ Աստված Ադամին դուրս հանեց դրախտից, ասաց. «Քո պատճառով երկիրը անիծյալ լինի...» (Ծննդոց 3.17)։ Ասել է՝ երկրից բուսնող ամեն բան անեծքի տակ է ու մինչև մարդն աղոթքով Աստծուց օրհնանք չխնդրի, այն մնում է անմաքուր (հոգևոր իմաստով)։

Կա մեր բազմաթիվ մեղքերի ևս մի աղբյուր, որից առաջանում են մեր ջղայնությունն ու բորբոքվածությունը. դա մեր անհամբերությունն է: Առաջինը` Աստծո նկատմամբ, որ ուղարկում կամ թույլ է տալիս ընկնել այս կամ այն փորձության մեջ. մենք մեղք ենք գործում` անհուսությամբ, տրտնջալով և նույնիսկ Աստծո դեմ բողոքելով, որ, մեր կարծիքով, ուղարկում է մեզ «անարդար» և «ուժերից վեր» չարչարանքներ:

Հոգեգալստական աղանդը և նրա տարբեր ճյուղերը հայտնի են նաև «Ավետարանի հավատքի քրիստոնյաներ», «խարիզմատներ», «Աստծո խոսք», «պենտեկոստեականներ», «հիսունականներ», «Կյանքի խոսք» և բազում այլ անվանումներով: Այս աղանդի ուսմունքի հիմքում ընկած է այն, որ չեն ընդունում եկեղեցու խորհուրդները և վավերական են համարում իրենց «Սուրբ Հոգով մկրտությունը», որից հետո սկսում են տարբեր լեզուներով «խոսել», հավակնում են բուժելու բոլոր հիվանդությունները և այլն, և այլն: