ՈՒսապարկերի քայլերգ

Քո ուսապարկը իմ միզապարկն էր,

Այնտեղ էի թաքուն գիշերը միզում,

Բայց իմ հետևից քայլողն էլ բիճ էր,

Իմ ուսապարկն էլ դատարկ չէր մնում։

Շնորհքովը լոկ մեր շիշ բռնողն էր,

Մեր շշի մեջ էր նա միայն միզում,

Բայց իր կողքինն էլ հայտնի միզող էր

ՈՒ իր շնորհքը իրեն չէր փրկում։

Մեր բեռը երբեք չէր թեթևանում,

ՈՒ մեզ ամեն ոք այսպես կհիշի՝

Դու իմ մեզն էիր շալակած տանում,

Իսկ իմ շալակին մեզն էր ուրիշի։

Այսպես միզելով հասանք Երևան,

Ամբողջ քաղաքը գոզահոտ բռնեց,

Ահել ու ջահել փողոց դուրս եկան,

Կարծեցին՝ քամին հույսի բույր բերեց։

Մեր գոզահոտը բույրն էր փրկության,

Որ հայությունը լիաթոք շնչեց,

Ու փրկիչ կարգեց միզահոտ մի շան,

Որն ազգի բախտին անխնա միզեց։

Կարո ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ