Փոքր քաղաք է, ծանոթ-բարեկամը` շատ, դահլիճների նստատեղերը` սահմանափակ

Ավարտվեց «Ոսկե ծիրան» երևանյան 11-րդ միջազգային կինոփառատոնը: Միառժամանակ կքննարկվեն` ինչո՞ւ հաղթեց ուկրաինական կինոն, ինչո՞ւ «Փարաջանովյան թալերը» հանձնեցին հրեա ռեժիսորին, ինչի՞ համար է այս ճոխությունը աղքատ ու կինո չունեցող երկրում և այլն, և այլն։ Իհարկե, տարվա կարևորագույն մշակութային իրադարձությունը գլխավորապես լուսաբանվում է դրական լույսի ներքո, ինչին և արժանի է, հետոսկեծիրանյան նոթերս, սակայն, այլ խնդիր են շոշափում:
Փառատոնն այս տարի մեկնարկեց հուլիսի 13-ին: Բացման հանդիսավոր արարողությունը տեղի ունեցավ Ալեքսանդր Սպենդիարյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնում: Փառատոնի բացմանը (նաև փակմանը) մասնակցել կարող են միայն հրավիրյալները: Արժե՞ ասել, որ այս և նման միջոցառումները լրագրողի համար տոն չեն, այլ աշխատանք: ՈՒստի և անբացատրելի է կազմակերպչական հարցերով զբաղվող անձանց կողմնապահ վերաբերմունքը լրատվամիջոցների (գուցե նաև` լրագրողների) նկատմամբ: Թե ինչո՞ւ հանդիսությանը մասնակցելու հրավիրատոմս կամ գոնե մուտքի տոմս չի տրամադրվում, ասենք, «Իրատես de facto»-ի լրագրողին, այս հարցի պատասխանն ինձ ոչ ոք չտվեց: Ասացին` հրավիրատոմսեր չկան: Կարելի էր և ըմբռնումով մոտենալ, եթե հանդիսությունից ժամեր առաջ այլ լրագրողների մուտքը հավուր պատշաճի ապահոված չլինեին: Էլ չասենք, որ սույն լրատվամիջոցներին մինչ այդ էլ պատվել էին` հրավիրատոմսերն ուղարկելով իրենց հասցեներով: Ինչ-որ չեմ հիշում, որ «Իրատեսին» նման կերպ պատվեին: Լավագույն դեպքում, մուտքի տոմսի են արժանացնում: Ես չգիտեմ` կա՞ լրագրող, որ հաճույք է ստանում, երբ դահլիճ մտնելիս հսկիչից հրահանգ է ստանում` «անկյունում կանգնեք, մինչև մարդիկ նստեն», կամ «անցեք, բայց չնստեք»:
ՈՒ հարց է առաջանում (ֆիլմերի ցուցադրությունների և այլ առիթով), հրավիրյալներից քանի՞սն են կինոյի աշխարհի մարդիկ, պաշտոնյաներ, մշակութային գործիչներ, և քանիսն են խնամի, ծանոթ, բարեկամ, կամ ինչո՞ւ է լրագրողների մի մասը բազմած աթոռներին, մյուս մասը` ոտքի վրա: Ո՞վ է որոշում` ո՞ր լրատվամիջոցներն են արտոնյալ և ինչո՞ւ: Գուցե վարկանիշային աղյուսակ կա, որից անտեղյա՞կ ենք: Գրեթե համոզված եմ, որ որոշողները «վերևներում» չեն: Որովհետև «վերևներում» անհամեմատ հարգալից ու բարյացակամ վերաբերմունք են ցուցաբերում: Հասկանում եմ` փոքր քաղաք է, ծանոթ-բարեկամը` շատ, դահլիճների տեղերը` սահմանափակ, բայց գավառական այս մոտեցումը միջազգային հնչողություն ունեցող փառատոնին հարիր չէ: Առավել ևս, երբ խոսքն իրենց մասնագիտական պարտքը կատարող անձանց է վերաբերում:

Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ