«Ո՛չ, կոմունիզմն ու ֆաշիզմը նույնը չեն։ Ֆաշիզմը մի փուլ է, որը գալիս է, երբ կոմունիզմն ապացուցել է իր պատրանքային բնույթը, ինչպես տեղի ունեցավ Ստալինի Ռուսաստանում և նախահիտլերյան Գերմանիայում»։
Ոչ պակաս ցուցիչ է բազմաթիվ նացիստական և ֆաշիստական առաջնորդների մտավոր զարգացումը։ Յուրաքանչյուր ոք, ով դիտել է այս շարժումների ծնունդը Իտալիայում կամ Գերմանիայում, չէր կարող չզարմանալ նրանց առաջնորդների ներառյալ Մուսոլինիի, բայց նաև Լավալի և Քվիսլինգի քանակից, որոնք սկսել են որպես սոցիալիստներ և ավարտել որպես ֆաշիստներ կամ նացիստներ։
Ահա թե ինչ է գրում գերմանական կրոնական սոցիալիզմի առաջնորդներից մեկը՝ պրոֆեսոր Էդուարդ Հայնեմանը, «Լիբերալիզմի երկրորդ հայտնագործությունը» ուշագրավ վերնագրով հոդվածում.
«Հիտլերիզմն իրեն հայտարարում է իսկապես ժողովրդավարական և իսկապես սոցիալիստական ուսմունք, և, որքան էլ սարսափելի լինի, դրանում կա ճշմարտության հատիկ, շատ մանրադիտակային, բայց բավարար նման ֆանտաստիկ մանիպուլյացիաների համար։ Հիտլերիզմն ավելի հեռու է գնում՝ իրեն հռչակելով քրիստոնեության պաշտպան, և, որքան էլ որ դա հակասում է փաստերին, դա տպավորություն է թողնում մեկի վրա»։
Հիմա պատկերացնու՞մ եք, թե եկեղեցի երբեք չմտած հերետիկոս սատանիստն ինչու է եկեղեցին ուզում պաշտպանել ինչ որ բանից:
Հրայր ԿԱՄԵՆԴԱՏՅԱՆ