Մոտ մեկ շաբաթ առաջ Վաշինգտոնում, ինչպես արդեն հայտնի է, տեղի է ունեցել Հայաստանի ԱԳ նախարար Զոհրաբ Մնացականյանի հանդիպումը ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահներ Իգոր Պոպովի (Ռուսաստան), Ստեֆան Վիսկոնտիի (Ֆրանսիա), Էնդրյու Շոֆերի (ԱՄՆ), ինչպես նաև ԵԱՀԿ գործող նախագահի անձնական ներկայացուցիչ Անջեյ Կասպրչիկի հետ։ Առանձին կայացել է նաև Զոհրաբ Մնացականյանի և Ադրբեջանի արտաքին գործերի նախարար Էլմար Մամեդյարովի հանդիպումը:

2003 թվականի ամառն էր: Աշխատում էի «Նոր դար-ազդարար» ընկերությունում, որ գործում էր Հայաստանի գրողների միությունում, Բաղրամյան 3 հասցեում: Յուրաքանչյուր չորեքշաբթի ավարտում էինք վերոնշյալ ընկերության «Հորիզոն» գրական-մշակութային շաբաթաթերթը, որի պատասխանատու քարտուղարն էի: Աղջամուղջ էր, երբ դուրս ելանք:

Չնայած մեր ընթերցողները շատ են շտապում իմանալ, թե ես ինչպես եմ անզգուշաբար կործանել ԽՍՀՄ-ը, բայց ստիպված եմ նրանց համբերություն մաղթել ու այդ փաստը բացահայտել ուշ, որովհետև Հայաստանում ավելի կարևոր զարգացումներ են ընթանում, որոնք հրատապ լուսաբանման կարիք ունեն:

Խորհրդային երկրում փորձարկումների ու սխալմունքի մեթոդը, որը ի վերուստ դրված է մարդու ու կենդանական աշխարհի գործունեության հիմքում, կիրառելի էր մասամբ՝ միայն փորձարկումների մասով, սխալների ընդունումը գրեթե բացառված էր:

Վերադառնանք մեր ընթերցողի հարցին՝ ինչո՞վ էին զբաղված «ՉՏպվտՐպՊ»-ները, մի՞թե նրանք էլ էին ձեռքերը «տաքացրել» ռազմական նշանակության արտադրանքի որակի ու հուսալիության հաշվին:

2018 թվականի դեկտեմբերին տեղի ունեցավ Արմեն Սարգսյանի ու Հայաստանի մտավորականների խորհրդի հանդիպումը, որտեղ ես ներկայացրի Հայաստանի հելիոֆիկացիայի երկրաստեղծ ծրագիրը:

«Իրատեսի» էջերում կարդացի Մարտին Հուրիխանյանի մտքերը մեր այսօրվա վիճակի մասին: Այո, թեկուզ մտորումների շարժառիթը Բաքվում կայանալիք ՈԻԵՖԱ-ի գավաթի եզրափակիչն է և «Արսենալ»-«Չելսի» խաղին Հենրիկ Մխիթարյանի չմասնակցության փաստը, եզրահանգումները, որոնք հոդվածի հեղինակն արել էր, շատ ավելի տարողունակ էին և շատ ավելի կարևոր խնդիրներ էին շոշափում, քան բուն շարժառիթը:

Գեներալի հրավերը ես ընդունեցի ու մի քանի անգամ մասնագիտական զեկույցներ կարդացի Ժուկովսկու անվան ռազմաօդային ակադեմիայի կուրսանտների համար: Այդտեղ էլ ծանոթացա իմ դիսերտացիայի ապագա ընդդիմախոս, ակադեմիայի ամբիոնի պետ, պրոֆեսոր, գնդապետ Պավել Դավիդովի հետ:

Դժվարանում եմ բացատրել, թե ինչու են մեր ընթերցողները սրտին այդքան մոտ ընդունում իմ պատմությունները, զանգահարում են, բազմաթիվ ուղղորդող ու օգտակար խորհուրդներ են տալիս, փորձում են մոռացված ինչ-որ ելքեր ցույց տալ, որոնց պարագայում ԽՍՀՄ-ը կարող էր չտրոհվել ու չկործանվել, բոլորը «happy end»-ի սպասում են, միգուցե Խորհրդային Միությունը վերադառնա, հարություն առնի ու արդեն գնա ճիշտ ճանապարհով, միգուցե: Հնարավոր եմ համարում, որ կայսրությունը քանդելու ծրագիրը միայն քանդելու համար չէր, հնարավոր է, որ դրան հետևելու էր ԽՍՀՄ-ի վերականգնման, տարածքների վերամիավորման ծրագիրը, ինչի մասին վերջերս հստակորեն արտահայտվեց Պուտինը, երբ խոսում էր ուկրաինացիներին ռուսական անձնագրեր տրամադրելու թեմայով: