Սա գրողի երևակայությամբ ստեղծված անիրական հրաշապատում չէ և նպատակ չունի որևէ գաղափար ընդգծելու, կյանքի որևէ երևույթ ավելի վառ ու ցայտուն ներկայացնելու: Սա ներկայից մտքով և հոգով առաջ անցնելու, ապագայի մեջ ինքն իրեն տեսնելու մի հայտնություն է: Սա ճանապարհ է, որով Աստված խոսում է բանաստեղծի հետ, որպեսզի նա հասկանա, թե ով է ինքը: Նման հայտնությունները սովորաբար տրվում են տեսիլքի միջոցով, երազով, հրեշտակների միջոցով կամ էլ որպես Աստծուց ստացած ուղիղ անդրադարձ:

Հայտնի է ամենքիս, որ հիմա աշխարհում ամենատարածված սարքերը համակարգիչներն են, սկսած գերհզոր «Գազան» կոչվող համակարգչից, որ գտնվում է Բելգիայում, որտեղ հավաքվում է աշխարհի յուրաքանչյուր մարդու վերաբերյալ ցանկացած տվյալ, վերջացրած մեր բնակարաններում ու մարդկանց ձեռքերում գտնվող համակարգիչներով։ Այդ սարքերի մեծ մասն օգտագործվում է միմյանց հետ հաղորդակցվելու և ինտերնետա-արբանյակային կապի միջոցով ցանկացած ինֆորմացիա ստանալու նպատակով։ Եթե մի օր վերանա ինտերնետային այդ կապը, մարդկությունն անմիջապես կդառնա կույր ու անօգնական։

Պատկերացո, տէր, զանհրաժեշտ գալուստ քո առաջի աչաց իմոց. և դողացո զմարմին իմ սգայ և լալ անդադար երկիւղէ ահեղ դատաստանաց քոց. և մի՛ փակեր զգութ արարչական սիրոյ քո ի ստեղծուածոյս քո` որ մեղօքս եմ մեռեալ։

Գթասիրտ, ողորմած է Տերը, համբերատար ու ողորմաշատ։ Տերն իսպառ չի բարկանում և հավիտյան ոխ չի պահում։ Մեր մեղքերի համեմատ չվարվեց մեզ հետ, ոչ էլ մեր անօրենության համեմատ հատուցեց մեզ։

Արդեն գրել ենք, որ սեպտեմբերի 24-ին, 572 տարի ընդմիջումից հետո, Սուրբ Էջմիածնում տեղի ունեցավ Համայն հայության առաքելական եկեղեցու եպիսկոպոսական ընդհանրական ժողովը: Ընդհանրականը ընդհանրական էր, բացի 13 բացակայող եպիսկոպոսներից, որոնցից առանձնապես աչքի ընկնողը վերջերս Ամենայն հայոց կաթողիկոս Գարեգին Բ-ին ուղղված քննադատական նամակի հեղինակն էր, Երուսաղեմի նորընտիր պատրիարք Նուրհան արքեպիսկոպոս Մանուկյանը:

Սեպտեմբերի 24-27-ը Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնում գումարված Եպիսկոպոսաց ժողովի դիվանը ամփոփել է ժողովի աշխատանքները: «Սեպտեմբերի 24-ի նիստերին եպիսկոպոսաց դասը քննարկեց Հայաստանյայց Առաքելական Ս. Եկեղեցում սրբադասման ավանդության վերականգնման հարցը և այդ շրջագծում Հայոց ցեղասպանության զոհերի սրբադասման խնդիրը», - ասված է հաղորդագրությունում:

Բանաստեղծը խոսում է ինքն իր հետ, խոսում է անձայն: Ընդամենը ի՞նչ է ունեցածը. շիրիմ, մի հողաթումբ և անուն, ուրիշ ոչինչ… Աստված լսում է ոչ միայն բարձրաձայն ասվածը, այլև մտածածը, լռությունից ցածր ձայնով ասվածը, լսում է և պատասխանում. «Ի՞նչ է աճյունն էդ անկայուն, ու անունը, որ ունես, Դու աստվա՜ծ ես, դու անհուն ես, անանուն ես ու անես…»:

Հայ առաքելական դավանակից եկեղեցիներից Ղպտիների մասին արդեն գրել ենք։ Այս անգամ պատմելու ենք հաբեշների կամ եթովպական եկեղեցու մասին։ Մինչ բուն նյութին անցնելը հիշեցնենք, թե ինչ է նշանակում դավանակից եկեղեցի։

Ժամանակով մի բարի թագավոր կար: Նա սովորություն ուներ ամեն իրիկուն հասարակ հագուստներով շրջելու քաղաքում, որ տեսնի, թե ինչպես է ապրում իր ժողովուրդը:

Անոխակալ տէր, մի՛ վասն բազում չարեաց իմոց անտես առներ զիս, այլ դարձիր յիս, և դարձո զամենայն ցանկութիւնս իմ՝ ի քեզ, սիրել զքեզ միայն ի բոլոր սրտէ իմմէ։ Ի նուազ և յանպաճոյճ կերակրոց ամբողջ պահեա զմարմին իմ։