1978 թվականն էր: Անանիա վարդապետ Արաբաջյանի հետ նոր էինք վերադարձել Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների Արևելյան թեմի հոգևորականաց համագումարին իբրև Մայր աթոռի ներկայացուցիչներ մասնակցելուց:

Այս «խելահեղ, խելահեղ աշխարհը», կարծես, մոռացել է պտտվել, թեքվել է մի կողմ, մարդիկ լցվել են իրար վրա ու նեղվածությունից, նեղսրտությունից, կիսաքաղց ու քաղցած վիճակից, անգործությունից ու էլի անիմաստ ու «էքսկլյուզիվ» բաներից մարդիկ փոխանակ ելք փնտրեն, փող են «աշխատում»։

Մի զարմացեք, որ «սէր» բառանունը գրվեց մեջտեղում «է» տառով, քանզի դա սիրո գերագույն աստիճանն է։ Մինչ այս պահը սիրո անվան մի տեսակ գիտենք, բայց ժամանակն է, որ այդ բառատեսակի էական նրբություններին էլ ծանոթանանք։ Այժմ փորձենք գրել երկնային ու հավիտենական Սիրո և մեր իմացած երկրային սերերի տարբերությունների մասին։ Բայց մինչ այդ նախ իմանանք, թե ինչպիսին է մարդն առանց այդ երկնային Սիրո։

Տուր ինձ, տէր, սուգ և արտասուս, կարողացո զմարմինս իմ, կակղացո զքարացեալ սիրտ իմ, և ժողովեա զմիտս իմ` ի քեզ։ Ջնջեա զբազմութիւն յանցանաց իմոց, և շնորհեա ինձ զօգուտն իմ. ընկալ և մի՛ անտես առներ զհառաչանս սրտի իմոյ։

Տե՜ր, մեր Հայրն ես դու. մենք կավ ենք, իսկ դու` մեր ստեղծիչը, մենք ամենքս քո ձեռքի գործն ենք։ Տե՜ր, սաստիկ մի՛ բարկացիր մեզ վրա և մեր մեղքերը հավիտյան մի՛ հիշիր։

Վերջին շաբաթներին ով ունակ էր գրիչ վերցնելու, արեց իր գործը` վեհափառին քննադատելու: Ես էլ եմ քննադատել, բայց նպատակս ամենևին էլ ոչ Հայ առաքելական եկեղեցին փնովելն էր, ոչ էլ կաթողիկոսին որպես անհատի, հոգևոր առաջնորդի բարոյապես ոչնչացնելը: Ասելիքս այն է, որ ցանկացած մարդ, անհատ մահկանացու է և զերծ չէ թերություններից:

Տիեզերքը Տերն արարեց սիրո, արդարության, ներդաշնակության խստագույն և լուսեղեն օրենքներով։ Աստծու հեղինակած աշխարհն անկրկնելի, փառահունչ և խնկաբույր սիմֆոնիա է, որը կարելի է հատկանշել որպես անստեղծ բնության փառքը փառաբանող անսպառ շարական։ Միտք, մարմին և ոգի կրող բանական յուրաքանչյուր անհատի համար նախանշվեց իր բնությանը, էությանը և տեսակին համահունչ արտահայտվելիք մեկ նոտա, որպես սեփական ինքնությունն արտահայտող ազատ կամքի հնչերանգ։

Եթե մարդկանց հարցնելու լինեն իրենց մոր ծննդյան օրը, անշուշտ, բոլորն էլ կասեն օրն ու ամիսը, բայց եթե հարցնելու լինեք, թե երբ է ծնվել բոլոր մայրերի մայրը՝ կույս Մարիամը, հավատացած եմ, որ հարյուրից մեկը կասի մեր Փրկչի մոր ծննդյան օրը: Ափսոս, որ այդպես է, ցավալի փաստ է: Բայց չէ՞ որ Հիսուսը խաչի վրա մեզ՝ քրիստոնյաներիս, հանձնել է Տիրամորը, որ մենք նրա հոգևոր զավակները դառնանք: Այսքանը որպես նախաբան կարդալուց հետո այժմ ծանոթանանք սուրբ Տիրամոր ծննդյան խորախորհուրդ մանրամասներին, որովհետև այն Աստծո հրաշքներից է։

Շատ է ինձ, տէր. բայց յուսամ յողորմութիւնդ քո, զի և շունք կերակրին ի փշրանաց անկելոց ի սեղանոյ տեառն իւրեանց. շուն կոչեա զիս, տէր, զի գայցեմ զկնի քո։

Ո՛վ իմ հայրերի Աստված և Տերդ ողորմության, դու ես, որ քո խոսքով ստեղծեցիր բոլորին և քո իմաստությամբ ձևավորեցիր մարդուն, որ տիրի քո ստեղծած արարածներին, սրբությամբ ու արդարությամբ կառավարի աշխարհը և ուղիղ հոգով դատ ու դատաստան անի։