«Լսի՛ր, ժողովո՛ւրդ, ո՞վ կլցնի քաղաքը, եթե ոչ հուրը և անօրեն տունը, որ անօրեն գանձեր է գանձում հպարտությամբ և անիրավությամբ։ Եվ կլինի՞, որ անօրենը կշեռքով արդարանա կամ խարդախված կշռի պայուսակով։ Դրա համար էլ իրենց տունը լցրին ամբարշտությամբ, նրա բնակիչներն անիրավ բաներ խոսեցին, և նրանց լեզուները գոռոզաբանեցին իրենց բերաններում։ Ես քեզ ապականությամբ հարվածեցի քո մեղքերի համար»:

Աշխարհիկ մարդկանց հասկացողությամբ հաղթարշավը զուգակցվում է փառքի ու հարստության չափանիշներով, բայց հոգևոր ոլորտում այն բոլորովին հակառակ բնույթ է կրում։

Երբ մի վայրկյան իսկ Ես դուրս եմ գալիս քո տապանակից, Վիրավոր, խփված տատրակ եմ դառնում` Տրորված ցեխում:

Լաց մի՛ եղեք արցունքներով, և թող լաց չլինեն նրա վրա, քանի որ նա չի մերժի նախատինքները։ Նա ասաց, թե Իսրայելի տունը բարկացրեց Տիրոջ հոգին. եթե սա լինի նրա ընթացքը, լավ չեն լինի Տիրոջ խոսքերը նրա հետ. իմ ժողովուրդն ուղիղ չի գնում ինձ հետ։

Մեղմիվ կհպվեն կույսերը այսօր բոլոր բոլորիս` Բալասանելու սրտերը բեկբեկ. Կնստեն նրանք մեր մահճի կողքին, Նորեն կարտածեն սեր ու գթություն:

«Մի՛ հարբիր» պատվիրան չկա Աստծո տասնաբանյա օրենքում, բայց Տիրոջ զգուշացնող խոսքը կա Պողոս առաքյալի միջոցով. «Հարբեցողները Աստծո արքայությունը չեն ժառանգելու»:

Հունիսի 4-ին Հայ առաքելական ս. եկեղեցին տոնեց սուրբ Հռիփսիմյանց կույսերի հիշատակը: Տոնը մեծ հանդիսավորությամբ նշվեց Վաղարշապատի, Սուրբ Հռիփսիմե վանքում: Պատարագի ավարտին վանքի բակում, բազում ուխտավորների ներկայությամբ, կատարվեց Անդաստանի արարողություն, որի ընթացքում նահատակ սուրբ Հռիփսիմեի աջով օրհնվեցին աշխարհի չորս կողմերը:

Սիրելի Տե՛ր, Դու կրկին իմ` անարժանիս շուրջն ես հավաքում` Դավիթ հորը, Էսթերին, Էզեկիային ու Եսայային.

«Լսեցե՛ք, Հակոբի՛ տան իշխան և Իսրայելի՛ տան մնացորդներ։ Դուք չէ՞, որ պիտի իմանաք իրավունքը, դուք, որ ատում եք բարին և չարիք եք որոնում, մորթազերծ եք անում նրանց և պոկում եք նրանց մարմիններն իրենց ոսկորներից։ Նրանք, որ կերան իմ ժողովրդի մարմինը, նրանց մորթը հանեցին վրաներից, նրանց ոսկորները փշրեցին, կտրատեցին նրանց մարմինները, ինչպես կտրատում են կաթսայում եփելու համար, և նրանց միսն այնպես, ինչպես պուտուկի մեջ եփելու համար»։

Կրոնական անկեղծությունն իր խորքային և ամբողջական իմաստով հենց մարդկային կյանքի իմաստն է։ Մեզնից յուրաքանչյուրը կոչված է լինելու աստվածային կրակե աղբյուր իր կայծերով` ոգու անկեզ մորենի, որտեղից բխում են աղոթական հայեցումը, սերը, հավատը, խիղճը, գեղարվեստական մտապատկերը և բոլոր կենսական հոգևոր ակտերը։