Աշխարհի տարբեր անկյուններում աշխարհաքաղաքական ոլորտի ստրատեգներն ու քաղաքագետները «հայտնագործում» են, որ Թրամփն ու Պուտինը աշխարհի կառուցվածքի մասին ունեն նույն ուժային տեսակի պատկերացումները, որոնց համար քաղաքակրթությունը բաղկացած է մի քանի մեծ ու հզոր տերություններից, որոնք իրար հետ կարգավորելով իրենց հարաբերությունները, պետք է իրենց ենթարկեն մյուս համեմատաբար թույլերին ու փոքր երկրներին...

Այս օրերին աշխարհասփյուռ հայությունը ոգեկոչում է Ցեղասպանության 110-րդ տարելիցը։ Սերունդներ շարունակ մենք հարգել ենք 1,5 միլիոն զոհերի հիշատակը, որոնք կյանքից զրկվել են պետականորեն կազմակերպված և մանրակրկիտ ծրագրված բնաջնջման արշավի արդյունքում...

Վերջին օրերին լրահոսի առանցքային թեման 2024 թվականի բյուջեի կատարողականն է, որի հետ կապված հնչեցին տարբեր մեկնաբանություններ։ Սակայն Փաշինյանի կողմից առանձնացված մի դրվագ գրեթե դուրս մնաց քաղաքական դիսկուրսից...

Անթաքույց է, որ մարզական նախասիրություններով մենք, այդ թվում՝ տողերիս հեղինակը, օրիգինալ չենք: Այո, ֆուտբոլը մեր սիրելի մարզաձևն է, և բնական է, որ շատերի նման մենք էլ բուռն ենք արձագանքում, հատկապես, երբ ֆուտբոլի մեր ազգային հավաքականը ձախողվում է: Այո, երբ Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային հավաքականը խայտառակ պարտություններ է կրում, երբ ֆուտբոլում տոտալ ձախողումներ են, մենք պահանջում ենք թիմի գլխավոր մարզչի, ՀՖՖ նախագահի հրաժարականը ու ճիշտ ենք անում, նաև, մեղմ ասած, հաճախ «բմբլահան» ենք անում հավաքականի ֆուտբոլիստներին: Սա հասկանալի ու գուցե բնական է, շատ դեպքերում՝ միանգամայն հիմնավորված:

Աբսուրդն ու մարազմը շարունակվում են: Շաբաթը սկսվեց ու ավարտվեց Ֆուտբոլային խայտառակ պարտություններով, չնայած՝ պայմանավորվել ենք, որ որևէ պարագայում մենք մեզ պարտված չենք համարելու:

Եվ դա հաստատվեց: Եթե թուրքիան անընդհատ չմիջամտեր Ադրբեջանի արտաքին քաղաքականությանը Ղարաբաղի հարցում, չէին լինի ո'չ ղարաբաղյան հակամարտությունը, ո'չ պատերազմը, ո'չ էլ դիվանագիտական այս խարդավանքները. նախ՝Ադրբեջանը չէր սկսի ռազմական գործողություններ, որովհետև անցյալ դարի 90-ականներին տնտեսապես, քաղաքականապես և ռազմականապես՝ ռազմական փորձագետներ չունենալով, պատրաստ չէր պատերազմի:

Ալիևի հավակնությունների, ամբիցիաների ու քմահաճույք-կապրիզների մասին բազմիցս եմ բարձրաձայնել:

Չնայած նրան, որ բարդ հասարակական իրավիճակները խորապես հասկանալը շատ կարևոր է, բայց պակաս կարևոր չէ նաև այն հանգամանքը, թե տվյալ կոնկրետ անձը ինչպես կվերաբերվի իր գիտակցած մերկապարանոց ճշմարտությանը՝ ցինիկորե՞ն, թե՞ ոչ ցինիկորեն, մարդասիրաբա՛ր, թե՞ ոչ մարդասիրաբար, անհաշտորե՞ն դեպի աղաղակող անարդարությունը, թե՞ ամեն ինչին «ըմբռնումով» մոտենալով։

Ի՞նչ կատարվեց երեկ երեկոյան Սպիտակ տանը. Աննախադեպ քաոսային իրարանցում, չտեսնված, չսլված դիվանագիտական սկանդալ: Համաշխարհային պատմության մեջ այսպիսի դրվագ երբևէ չի եղել:

Այն ժամանակ էլ, իհարկե, միայն քաղաքական հավկուրությամբ տառապելու պարագայում կարելի էր նրան ու նրա ուղեկիցներին ու զինակիցներին ժողովրդավարական համարել, բայց քանի որ Փաշինյանն ու իր թիմը ձեռնտու էին «հավաքական Արևմուտքին», հատկապես վերջիններս սկսեցին հաճոյախոսություններ շռայլել, թե՝ «Հայաստանը ժողովրդավարության բաստիոն» է ու նման բաներ: