Կար ժամանակ, երբ սեպտեմբերը մեր ժողովրդի համար հաղթանակների և ձեռքբերումների ամիս էր: Սեպտեմբերին էր, որ մենք ազգովի տոնում էինք Արցախի Հանրապետության և Հայաստանի Հանրապետության անկախության տարեդարձերը, կազմակերպում Հաղթանակի տոնահանդեսներ, հպարտանում մեր երկու հայկական պետականությունների կայացածությամբ, տարածաշրջանում նրանց ունեցած ազդեցությամբ և ապագայի հանդեպ տածած հավատով:
Այսօր ամեն ինչ փոխվել է: Սեպտեմբերը հաղթանակների և ձեռքբերումների ամսից վերածվել է պարտությունների և կորուստների, անկումների և հայրենազրկման, գաղթի և ցավի ամսի... Իսկ թե ինչո՞ւ, ՄՏԱԾՈՂ ՀԱՅԻՆ, թերևս, պատասխանը հայտնի է:
Հ.Գ. Երեկ և այսօր բազմաթիվ զանգեր եմ ստանում լրատվամիջոցներից: Նրանց հետաքրքրում է իմ կարծիքն ու մտածումները 44-օրյայի շուրջ: Պատասխանս մեկն էր ու է՝ ամեն ինչ այնքան պարզ է ու ասված, որ ավելացնելու ոչինչ դեռ չունեմ:
Սենոր Հասրաթյան