Բոլոր մարդիկ ունեն իրենց հեքիաթը:
Հաջողակները ձեզ հեքիաթ կպատմեն, թե ինչ բացառիկ խելքի շնորհիվ են հասել հաջողության, ձախողակները կհորինեն հազար ու մի պատճառ, թե ինչու ոչինչ չստացվեց:
Ձախողակի և հաջողակի միջև կանգնած է ավանտյուրիստը, նրա մոտիվատորը սատանան է:
Ի՞նչ սատանա էր մտել մեջս. չքմեղանում են նրանք, սատանան ասումա. ու մի տխմարություն են անում կամ ասում, հետո՝արդարանում:
Այնուհանդերձ, մեր սատանաները պրոզայիկ չարաճճիներ են: Նույնիսկ Մաքիավելիի սատանան այնքան հզոր չէր, քանի որ պարտվեց մի գեղեցիկ հարուստ կնոջ ու մազապուրծ փախավ:
ՈՒրեմն՝ սատանան այնքան էլ սարսափելի չէ, որքան մենք պատկերացնում ենք. եզրակացրեցինք մենք ու չարաչար սխալվեցինք:
Այն, ինչ այսօր կատարվում է աշխարհում և մեր տարածաշրջանում, վեր է մարդկային որևէ տրամաբանությունից:
Կա գայլ, բայց հակագայլ չկա, կա վագր, բայց հակավագր չկա, սատանա կենդանիներ չեն լինում, բայց արի ու տես՝ կա մարդ և կա ՀԱԿԱՄԱՐԴ:
Տեսակի պահպանման բնության օրենքը խախտվում է. խախտվում է ԿՅԱՆՔԻ ՏՐԱՄԱԲԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ: Ակնհայտ է, որ սա բնության օրենքը չէ:
Միգուցե վաղնջական ժամանակներից վայրենու գիշատչային բնազդների յուրատեսակ վարքի դրսևորու՞մ է՝ ատավիզմ, սակայն, այդ պարագայում սատանայական մորալն ու վարքը պետք է բնորոշ լիներ ստորակարգ ցեղերին:
Ավա՜ղ, այն ինչ անում են այսօր ցիվիլ ազգերը, սատանան մի խղճուկ արարած պիտի թվա:
Գարուշ ՔՈԹԱՆՋՅԱՆ