Կարևոր չի, թե ում են դատում։ Կարևոր ա, թե ով ա դատում։ Ու դու դա շատ լավ հասկանում ես։ Իհարկե՝ սփոփիչ ա մտածել, որ նա հանցագործ էր, հետին նպատակներ ուներ, օտարերկրյա լրտես էր... Բոլոր բամբասանքներից դու ընտրում ես էն մեկը, որն ամենաքնաբերն ա խղճիդ համար։ Բոլոր փաստերից ընտրում ես էն փաստը, որն արդարացնում ա քո տեսակետը։ Ընդհանրապես՝ հեշտ ա հավատալ նրան, ինչին հավատալը հեշտ ա։ Ուղեղը պաշտպանվել գիտի։ Ասենք թե հանցագործ էր։ Բայց դա ի՜նչ կապ ունի, չէ՞ որ դու՛ չես դատում։

Մենք խիստ կարիք ունենք արթնանալու լեթարգիական քնից և հասկանալու, որ մեր մանկապարտեզային թոթովանքները ապրելու ու երկիր ունենալու մասին իրականության հետ ընդհանրապես աղերսներ չունեն:

Տարիներ առաջ, ես, եղբայրս` Վահան Շիրխանյանը և Լևոն Հայրապետյանը կանգնած էինք Գանձասարի բակում, պարսպի մոտ և դիտում էինք ներքևում փռված հրաշափառ տեսարանը։Մեզ մոտեցավ Ռուբեն Վարդանյանը։Լևոն Գուրգենիչը նայեց Ռուբենին և դիմեց եղբորս. ֊֊ Վահան, եթե գլուխս ուտեն, Արցախի Լյովան կլինի Ռուբենը։

Հայաստանն աստիճանաբար դառնում է ավտորիտար համակարգ ունեցող կամ իդեոլոգիկ երկիր:

Հաճախ ականատես ենք լինում, թե ինչպես որոշ վայ-հայրենասեր մարդիկ, չինական հայտնի հեքիաթի հերոսի նման վեր են ածվում անկուշտ վիշապների: Ոմանք այդպես էլ ի վիճակի չեն տարբերել սերը բռնաբարությունից ու կրքից և շփոթում են հայրենասիրությունը հայրենալլկության հետ: Չէ որ ճշմարիտ Սերը՝ դա նախ և առաջ որևէ անձնականի, սեփականի զոհաբերություն է հասկացվում։

Մինչև 1990 թվականը ԽՍՀՄ կոմկուսը տանում էր փոքրիշատե պիտանի կադրային քաղաքականություն՝ իրենց նվիրված, համեմատաբար նեղ շրջանակի մեջ ներառված մարդկանց միջից։

Ես լսում եմ ձեր աղաչանքը: Ոչ մի կանչ անլսելի չի մնում: Անչափ շատ են Ինձ դիմողները, սակայն քչերն են սպասում, որպեսզի լսեն իրենց ուղղված Իմ խոսքը, երբ այդ խոսքը անչափ անհրաժեշտ է իրենց հոգու համար:

Արդա՛ր Դատավոր, երբ գաս Հոր փառքով՝ դատելու կենդանիներին և մեռյալներին...

Հրապարակներով, փողոցներով, նրբանցքներով, հազար ու մի ծակ ու ծուկով հորձանք էր բարձրանում: ՈՒռցորվում, փոթորկվում, փրփրում, կատաղած պատեպատ զարկվում: Սելավ ա, սելա: Խաբարդա...