Որքան էլ հեքիաթն է կանչում, այնուամենայնիվ մեր պատումը կսկսենք ո՛չ թե ժողովրդական բանահյուսության այդ ժանրին հատուկ`«Լինու՜մ է, չի՜ լինում», «Ժուկով ժամանակո՜վ» կամ «Կա՜ր չկա՜ր» մուտքով, այլ անհրաժեշտ նախաբանով և հստակ արձանագրումով. ներկայացվող խնդիրները, որ հենքում աշխարհաքաղաքական են, տնտեսական կամ սոցիալական, նախ և առաջ մարդկային են...

Ադրբեջանի արտգործնախարարությունը, ինչպես արդեն նշել ենք մեր նախորդած հրապարակումներից մեկում, Ռուսաստանի Պետդումայի պատգամավոր Նիկոլայ Վալուևին (ՌԴ իշխող «Եդինայա Ռոսիա» կուսակցության և Պետդումայի համանուն խմբակցության անդամ) շուրջ մեկ շաբաթ առաջ ներառել է անցանկալի անձանց (պերսոնա նոն գրատա) ցուցակում, որոնց մուտքն արգելված է երկրի տարածք: Այս մասին հայտնել է Ադրբեջանի արտագործնախարարության մամուլի քարտուղար Այհան Հաջիզադեն։

Պատերազմները ռեսուրսների համար են: Սա ինձանից շատ եք լսել, քանի որ ինքս պատերազմները այս տեսանկյունից եմ դիտարկում:

9-11-րդ դարերում ներհայկական ատելությունն այնքան էր խորացել, որ երբ արաբ ամիրան առաջարկում էր քաղքեդոնական հայերին հակաքաղքեդոնական հայերի հետ սեղան նստել ու կենսական հարցեր միմյանց հետ լուծել, քաղքեդոնականներն ասեւմ էին, որ ավելի շուտ շների հետ սեղան կնստեն, քան՝ հակաքաղքեդոնականների հետ։

Ռուս-ուկրաինական պատերազմի սկսվելուց ի վեր Թուրքիան մշտապես հանդես է եկել միջնորդ լինելու դիրքերից։ Հատկանշական է, որ Թուրքիան մշտապես փորձել է նույն սեղանի շուրջ Թուրքիայում նստեցնել Ռուսաստանին և Ուկրաինային, շատ լավ գիտակցելով, որ հարցը դուրս է միայն ռուս-ուկրաինական համատեքստից...

Հայաստանյան կառավարիչները գրեթե ամենօրյա ռեժիմով հպարտանում են իրենց կողմից իրականացվող «բարեփոխումներով», որն իրականում ոլորտային քանդուքարափ է:

Վերջին շրջանում քննարկման առարկա էր դարձել գրառումս, որտեղ նշել էի, որ ԱՄՆ փոխնախագահ Վենսը քաղաքական որոշումներ կայացնող չէ։ Եղել էին մի շարք անհամաձայնություններ այս պնդման հետ, ուստի ցանկացա հիմնավորել կարծիքս։

Ուղիղ 9 տարեկան հասակում, անսպասելիորեն (վաղաժամ) իր մահկանացուն կնքեց Հայաստանում Գերմանիայի դեսպանության (German Embassy Yerevan) ֆեյսբուքյան էջը (այսուհետ` Էջ):

Այս տարի 50-ամյակս կլրանա և ես ամեն օր մի մտքի վրա եմ ինձ բռնացնում. Հենց սկսեցի քայլել, խոսել, գիտակցել, հորս ցեղի հետ վիճում էի, թե խի՞ Կարսը հանձնեցին։ Բա ո՞նց չվիճեի, եթե այդ ցեղում զինվորական հազարապետ կար, որ գերադասել էր թուրքի դեմ դուրս գալ, բայց Կարսն առանց մեկ փամփուշտի չհանձնել։

Որքան շատ են քաղաքային իշխանությունները և նրանց կից քարոզիչները խոսում այն մասին, որ քաղաքային տրանսպորտի գնի թանկացման դեմ բոյկոտը չի կայացել, այնքան շատանում են տեղեկություններն այն մասին, որ ավտոբուսների մեջ «լցրել» են քաղաքապետարանի աշխատակիցներին...