Որոշ վարորդներ ստիպում են ուղևորներին վճարել 150 դրամ կամ իջնել ավտոբուսներից, հակառակ դեպքում հրաժարվում են քշել ավտոբուսը, պատճառաբանելով, թե այդպես հրահանգված է քաղաքապետարանից։

Աշխարհի վերաբաժանման իսկական նպատակը այն հարմարեցնելն է հակամարտ կողմերի ունեցած ուժերի իրական հարաբերություններին, ներառյալ տարածքային և ռեսուրսային վերաբաժանումները։

«Մենք պահպանեցինք մեր պետությունը, մեր անկախությունը, ինքնիշխանությունը, մայրաքաղաքը, բազմաթիվ այլ քաղաքներ ու գյուղեր։ Ցավոք, մենք տվեցինք շատ զոհեր»։ Այս հրեշավոր փարիսեցիության հեղինակը Վ. Զելենսկին է։ Մարդ, ով ուներ հնարավորություն և պարտավորություն՝ թույլ չտալու պատերազմ...

Նիկոլ Փաշինյանը գույքահարկը բարձրացնում է, շրջանառության հարկը բարձրացնում է, բոլոր աղքատների գրպանի փողերը հաշվում է (հարուստներինն իր զուգընկերուհին է հաշվում), որպեսզի հավաքած փողերով պադավատապետություն կառուցի ու հայտարարի, որ Արցախի հանձնումը, Հայաստանի տարածքների հանձնումը, Հայոց ցեղասպանության ուրացումը վերջապես հնարավորություն է տվել ինքնիշխան պետություն ստեղծել:

Դոնալդ Թրամփի գլխավորած հանրապետական վարչակազմի ԱՄՆ-ում իշխանության վերադարձով Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո միջազգային գործընթացների Վաշինգտոնի ըմբռնումը նոր հարթություն է ձեռք բերել: Հունվարի 15-ին Սենատում այս հարցի վերաբերյալ նոր պետքարտուղար Մարկո Ռուբիոն շատ խոսուն հայտարարություններ արեց։

Յոթ ցլիկ եմ ծախել և յոթը խոյ, ոսկին դրել եմ ոսկու վրա, յոթ ոսկի էլ կինս է Ճակտնոցից պոկել...

Խորհրդային տարիները տեսած ընկերներ, հիշու՞մ եք, թե ձեր տան փաստաթղթերը քանի հատ էին ու որտեղ էին պահվում: Դրանք ծննդյան վկայական, անձնագրերն էին, խնայգրքույկն ու էլեկտրաէներգիայի մուծման գրքույկը: Մեկ էլ ատեստատ-դիպլոմները: Այդ բոլորը հերանցս տանը պահվում էր մի շագանակագույն, հնամաշ կաշվե պայուսակում: Բայց, ինչպես կարգին արձակագիրը կասեր, դա անվերադարձ անցյալ է, ու մոռացության ոսկի փոշին է նստել մեր հիշողության մարգարտահատիկներին: Թոթափենք վերհուշի փոշին ու վերադառնանք զարգացած կապիտալիզմի մերօրյա կենցաղին, ավելի ճիշտ, այն մասին, որ թղթաբանությանն է վերաբերվում:

Կարծում եմ, Վաշինգտոն գնացած-հասած Հայաստանի վարչապետին ամերիկյան կողմը բարձր մակարդակի հանդիպում այդուհանդերձ կտա՝ ելնելով արարողակարգից և բարեվարքությունից։

Այս մասին ուզում էի գրել վաղուց: «Ֆուտբոլային դիվանագիտությանը» նվիրված գրքիս հրատարակությանը հաջորդած մի սակավամիտ ու պսևդոինտելեկտուալ արձագանքի առիթով: Հիմա լավ առիթ եղավ:

Մի ստահակ կա, որին հիշատակելիս հասարակությունը կիրառում է տարբեր մակդիրներ` գռլախ, քնձխ, տականք, կապիտուլյանտ: