Քանի որ այսօր Բաքվում կրկին վերսկսվում են Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարության ու մեր հայրենակիցների դեմ շինծու «դատավարությունները», և, որպեսզի մեր հանրությունն է՛լ ավելի պատրաստված ու զգոն լինի, կցանկանայի մի քանի կետով ներկայացնել, թե ինչ նպատակներ ու գործիքակազմ, ըստ իս, Բաքուն կփորձի կիրառել առաջիկայում...

Դեռեւս 2008-2009 թվերին, երբ «ֆուտբոլային դիվանագիտության» անվան տակ սկսվեց հայ-թուրքական մերձեցման գործընթացը, և բազմաթիվ գրանտներ սկսեցին թափվել այդ ուղղությամբ, շատերը, այդ թվում նրանցից, որոնք այժմ հանդես են գալիս ընդդիմադիր դիրքերից, օգտվում էին այդ փողերից և սպասարկում այդ օրակարգը՝ ըստ օրվա ցուցումի...

Մարմինս ջերմության հիշողություն ունի: Վաղուց անցած-գնացած օրերի մեջ ես կարող եմ մոռանալ դեմքերն ու զրույցները, բայց հստակ վերհիշել, որ այսինչ օրը սարսափելի ցուրտ էր, և կամ այնինչ ժամանակ տոթը քրտինք էր քամում, երբ պատահեց այս ու այն դեպքը: Նույնիսկ ցավի զգացողությունն է նահանջում այս վերապրումի առաջ, նույնիսկ ուրախության զգացողություններն են ընկրկում, երբ նրանց ծածկում է դողը:

Առաջադիմող կյանքի կարիքների համար անհրաժեշտ ռեսուրսներին տիրանալու նպատակով մղվող գոյապայքարում և աշխարհի մասշտաբով մեկ շնչին ընկնող ռեսուրսների քանակության սիստեմատիկ նվազման փաստը հաշվի առնելով՝ մարդկության առաջ դրվում են որակապես նոր բնույթի բազմաթիվ խնդիրներ։

Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետի ուսանողներիս համար իսկական հայտնություն էր ուսանող դառնալու առաջին իսկ օրերին հայոց բանահյուսական հարստությանը (ժողովրդական ֆոլկլոր) ծանոթանալը։ Ինչ խոսք, մինչ հայ գրականությանը սերտորեն շաղկապված ժողովրդական ստեղծագործության այդ գանձարանին հաղորդակցվելը, չես կարող լիովին պատկերացում կազմել, թե հայ գրականության ակունքները մինչև ու՞ր են ձգվում, որ հասցրել են այսպիսի գանձարան ստեղծել, որ այսքան հարուստ ու համընդգրկուն է մեր ազգային գրականությունը։ Եվ առաջին կուրսում այդ ակունքներին մեզ ծանոթացնելու եկավ հայ ժողովրդական բանահյուսության անուրանալի գիտակը։

Ես հոգնել եմ «ընդդիմանալու» թեմաների վրա ռեսուրս ծախսելով, չնայած, շարունակում եմ դրանց դեմ խոսել (սա կրում է լայն զանգվածներին իրազեկելու բնույթ):

Երեկ մի ժամանակավոր հրապարակում էի արել հետևյալ բովանդակությամբ՝ արևը դուրս է գալիս արևելքից, մայր է մտնում արևմուտքում։

Աշխարհում հարուստ պետություններ շատ կան: Կան նաև հարուստ անհատներ։ Հրեաները, օրինակ, իրենց գոյության սկզբից մինչև այսօր նպատակաուղղված կուտակել են իրենց ձեռքում ահռելի գումարներ և փողով լուծել իրենց ազգային խնդիրները`ձեռք բերեցին տարածք, որ դարձավ հայրենիք ու պետություն, միջազգային քաղաքական ասպարեզում դարձան հիմնական խաղացողներից մեկը` հաճախ`ստվերային:

Հասկանում եմ, որ մասնագիտական արժանապատվության առումով դժվար է մտնել պետական դավաճանի անհեթեթ ու հանցավոր կոնցեպտի մեջ, ու հերքել անհերքելին, բայց մենք պատմաբաններով պարտավոր ենք շարունակաբար խոսել:

Ես ձեր երկուսի հետ եմ: Առաջ ընթացեք աներկյուղ: Ես եմ պարգևում առողջություն ու զորություն, խիզախություն ու հանգստություն, երջանկություն ու ուրախություն: