Ռազմիկ Դավոյանի բանաստեղծությունը բանավոր խաչակրություն է, Տիրոջ խաչակրությանը չարչարանակից, սակայն և` Նրա մշտահաղթ խոստման աջակցությամբ. «Իմ լուծը քաղցր է լինելու և բեռը` թեթև» (Մատթ. 10:30). նկատի ունենալով Իր ընտրյալներին պարգևած առատ տաղանդները, որ թեկուզ և լուծ` քաղցր են, ու դրանք գործի դնելու, կյանք դարձնելու որդիական սերը, որով կարելի է ամենաանկարելի ծանրության խնդիրներն էլ վեր բարձրացնել, չվախենալով, այլ` ոտքի տակ, ցած տեսնելով Աստծուց դուրս ամեն բան: Աստվածաշունչ այս հաղթ ու գեղեցիկ ոգեղենությամբ է առլեցուն Ռազմիկ Դավոյանի պոեզիան, որ վերնային հանճարի շեփորումով արտահայտվելու շնորհիվ` դուրս է գալիս ազգային նեղ շրջանակներից` ստանալով համամարդկային շքեղ հնչողություն և հոգով քաղցյալների համար դառնալով բանավոր ու ոգենորոգ Հաց:

Բնավ մի՛ վհատվիր և մի՛ հուսահատվիր, երբե՛ք:

Խաղաղութեամբ Քով, Հոգի՛դ Սուրբ Աստուած ճշմարիտ, որ ի վեր է քան զամենայն միտս եւ զխորհուրդս, մխիթարեա՛ զանձինս ծառայից Քոց՝ ընդունելով զաղաչանս մեր: Անցո՛ ի մէնջ զցասումն պատուհասի յանցանաց մերոց բարերարութեամբ Քով:

2021թ. խորհրդարանական ընտրություններից այս կողմ նա մեղք չունի ոչ մի բանում: Մենք չենք ընկալում. թե ո՛վ է Նիկոլը:

Հայաստանի կառավարությունը հավանություն է տվել Եվրամիությանը երկրի անդամակցության գործընթաց սկսելու մասին օրինագծին: Փաստաթուղթն արդեն ուղարկվել է խորհրդարան։ Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց, որ վերջնական որոշումը համաժողովրդական հանրաքվեի կդրվի: Արդյոք այս գործընթացն ունի իրական հեռանկա՞ր, թե՞ սա հասարակական կարծիքը մանիպուլացնելու հերթական գործիքն է։

Երբ ՈՒկրաինայում բանը հասել է նրան, որ ճակատի առանձին հատվածներում լեհ, բրիտանացի, հոլանդացի և այլ «տերօբորոնշիկները» պաշտպանվում են հյուսիսկորեացի «շտուրմովիկներից», երբ Ռուսաստանի ու Իրանի կողմից շպրտված Սիրիայում իշխանությունը վերցրած մարդիկ և թուրքական «գենշտաբը» ամերիկացիների կողմից շպրտված սիրիական քրդերի դեմ բացեիբաց համատեղ գործողություն են սկսում, իսկ կողքի քրդերը՝ Իրաքյան Քուրդիստանի իշխանությունները, ոնց որ թե, թուրքերի հետ էդ հարցում թիմ են, երբ Համասի և Հզբոլահի քոքը տալուց հետո Իսրայելը արաբական մնացյալ աշխարհի կողմից շպրտված Գազայում իր հարցերը ամենահինկտակարանյան ձևով է փորձում լուծել, երբ կողքի երկրի գլխավորն ասում է, թե միջանցքն ուժով է վերցնելու, իր հայրենակիցներին բերելու է այստեղ ապրելու, մենք էլ էստեղից-էնտեղից բերած զենքը պիտի հետ ուղարկենք, ու երբ այս ամենը տեղի է ունենում Ամերիկայի ընտրված նախագահի Պանամային, Կանադային ու Դանիային ներկայացվող տարածքային ու նմանօրինակ այլ պահանջների ֆոնին, ահավոր ուզում եմ հավատալ, որ այս անգամ ինչ-որ hրաշքով պլստալու ենք:

Նորմալ կյանքով ապրող և, մանավանդ զարգացող հասարակություններում տգիտությունը թուլության նշան է, որը մարդիկ աշխատում են թաքցնել։

Կարծիքից մինչև խորհուրդ թիզ ու կես է, ու այդ սահմանն անցնելու «չարաճճիությունը» հանգեցնելու է նոր ողբերգությունների. լոկ գիտակցված, անանձնական որոշումները կարող են ապագայի շուրջ հյուսված դավադիր կծիկը քանդել և հույսի ճրագ վառել:

Պետությունն իր քաղաքացիների առաջ ունի պոզիտիվ պարտավորությունների հսկայական շարք։

Մի արեք նման բան, սեպ մի խրեք Հայաստանի ու Սփյուռքի միջև: