Այս շաբաթվա ամփոփում. 1. ՔՊ-ի և Նիկոլին ծառայող բլոգեր «222 լավա»-ն մուննաթ եկավ բոլորի վրա և լքեց իր իսկ գովերգած «իրական Հայաստանը»:

Կապիտուլյանտ Նիկոլը շարունակում է շեղել ժողջանին և իր օրակարգը թելադրելով առաջ է գնում:

Հունվարի 1-ից արդեն իսկ զմռսվել են հանրային տրանսպորտում 100 դրամով վճարման համար նախատեսված արկղերը մարդկանց դարդ ու ցավը քիչ էր, 100 դրամի փնտրտուքն էլ ավելացրին, որ նոյեմբերից դեկտեմբեր քաղաքացիները չիմանան, թե ո՞նց տաք ու հով անելով նստեն ավտոբուս, սա դեռ մի կողմ։

Հայերը ոգևորությամբ ներդրումներ են անում վիրավոր ու հաշմանդամ զինվորների օգնության ծրագրերում, ստեղծում են վերականգնողական կենտրոններ, որ առողջացնեն պատերազմում վիրավորված զինվորներին, բայց շատերը խուսափում են ներդումներ անել առողջ բանակի վերազինման, առաջնագծի ուժեղացման, պայմանական սահման պահող զինվորի կողքին կանգնելու գործում։

Ալիևի ամանորյա ուղերձի «առյուծի բաժինն», իհարկե, Հայաստանի հասցեին սպառնալիքներ հնչեցնելու մասին էր, ենթադրում եմ՝ դրանք հնչում էին «իրական» Հայաստանի հասցեին:

Հայաստանի հիմնախնդիրներով զբաղվելու փոխարեն Փաշինյանը շարունակում է հանրությանը սխալ, ապակողմնորոշող թեզեր ներկայացնել։ Նա Ֆեյսբուքում գրել է. «Իմ թեզն այն է,որ հերոսությունը պետք է առօրեականացվի»։ ՈՒ հավելել է`առօրյայի մեջ հերոսանալու բանաձևեր պետք է ունենալ, օրինակ, շատ հարկեր վճարելը, շատ աշխատատեղեր ստեղծելը և այլն։ Այս տրամաբանությամբ՝ կարող է հերոսներ հռչակել Խաչատուր Սուքիասյանին, Սամվել Ալեքսանյանին, Նարեկ Նալբանդյանին։

Իլհամ Ալիևի կոշտ դիրքորոշումը խոցված ինքնաթիռի վերաբերյալ միտված է ռուսական կողմին ցույց տալու Բաքվի սկզբունքայնությունն իր շահերի պաշտպանության հարցում։ Սա փորձ է՝ ֆիքսելու «բարձր ստանդարտներ» երկկողմ դաշնակցային հարաբերություններում, ինչը նշանակում է, որ Մոսկվան պիտի ընդունի, որ կան հստակ վարքագծային կանոններ Ադրբեջանի հետ հարաբերություններում, որոնք պետք է պահպանվեն ու չխախտվեն։

Եթե շարունակաբար փորձում ենք խորանալ այսօրվա մեր աննախանձելի վիճակի բուն պատճառների մեջ և, վերջապես, հասկանալ վերջին 30, ըստ էության, աննպատակ տարիներին մեր ընթացքը որոշող հիմնական ուժերն ու մոտիվները, ապա բազմաթիվ հարցեր են առաջանում, որոնք պետք է ուղղել երկրի ճակատագիրը մեկը մյուսին պաս տվող ղեկավարներին։

Էն տարիներին, երբ Ձմեռ պապն իսկական էր, իսկ տոնածառն անտառից էին բերում, երբ ձյունը ձնագնդի խաղալու համար էր գալիս, իսկ ցուրտը հալվում էր մեր շնչից, երբ ամեն տուն իր սահնակն ուներ, իսկ ամեն բակ՝ իր զառիթափը, երբ Նոր տարին մանդարինից մանդարին էր գալիս, իսկ տոնածառի խաղալիքները ջարդվել գիտեին, երբ մութը երբեք դատարկ չէր լինում, իսկ լռությունը երբեք՝ ճնշող...

Պակիստանը միջուկային զենք ունի և հարևան Աֆղանստանի հետ գտնվում է պատերազմի շեմին: